Nieuw begin

Medio maart schreef ik mijn laatste hardloopblog.

14 weken zwanger was ik toen en de wedstrijden werden te zwaar. Ik ben nog 5 weken doorgegaan met rondjes rennen, tot mijn lichaam en Bono zeiden dat het genoeg was.

Toen al riep ik dat ik 18december mijn eerste wedstrijd weer zou lopen.

18 september werd Bono Danne. Gelukkig was de bevalling niet zwaar en herstelde ik lichameljk redelijk spoedig.

Op internet las ik dat het lichaam 6weken na de bevalling voorzichtig wat sport aan kan.

De zaterdag dat Danne officieel 6weken zelf adem haalde rende ik mijn eerste kleine rondje. Het viel me erg mee, wat mijn enthousiasme aanwakkerde.

Een dag verplicht rust, met weinig spierpijn gaf me moed om de hardloopschoenen aan te trekken voor een stukje verder.

Helaas liep ik al snel tegen mijn toch wel moeie lijf aan. Pijntje hier, pijntje daar, het enthousiasme van het begin was aardig ver te zoeken. Ook omdat xrlfs een klein rondje rennen best wat voorbereidingen vraagt: Wie blijft er bij Danne, komt het uit met de voedingen (ik kan je beloven dat rennen met volle melkflessen geen pretje is), hoe zit het met mijn eigen voedingen en heb ik er überhaupt wel puf voor (gebroken nachten vallen ècht niet mee).

Door de aanmoedigingen van deez en geen, ben ik toch maar blijven proberen en langzaam ging het steeds beter en verdwenen de pijntjes.

Nu is het 16 december en staan Manno en ik allebei ingeschreven voor de 5km.

Vandaag was de generale repetitie.

Manno werkte vanuit huis, Danne had net flink gedronken en mijn energielevel was na twee nachten doorslapen, redelijk op peil.

Hardloopbroek uit de kast, warme kleding aan en op pad.

Even had ik een déjàvu: de kou, gure wind, gladde ondergrond en sneeuwvlokjes rond je hoofd gaven een vertrouwd gevoel. Was het vorig jaar niet net zo?

De Stepone loop was toen op één van de koudste dagen van het jaar. Overdag vroor het toen 8 graden en lag er sneeuw op het parcours.

Toch liep ik toen een heel redelijke tijd van 22min en een beetje, Wat mij de derde plek op leverde.

Heel niet slecht.

Hoeveel anders is het nu? Geen Zevenheuvelenloop in mijn benen, geen geharde spieren, geen huid die gewend is aan de kou. Nee, een derde plek gaat er dit jaar niet in zitten.

Mijn doelstelling zal zijn binnen het halfuur lopen. Dat moet kunnen.

Nu maar hopen dat het een beetje minder koud is, misschien komt Danne ons dan wel aanmoedigen bij de finish..

Afscheid

Vrijdagnacht werd ik zwetend wakker; ik had gedroomd dat ik mij vergist had in de starttijd van de laatste Woolderesloop. Wanhopig probeerde ik alsnog op de startplaats te komen, maar ik was 6uur te laat en had alles gemist.

Gelukkig was het alleen maar een droom.

Alhoewel ik voor de zekerheid de wekker had gezet was ik vroeg wakker.

Rustig had ik alle tijd om het voor-een-wedstrijd-riedeltje af te werken.

Tis niet zo zeer bijgeloof dat ik altijd dezelfde onderbroek aan heb in een wedstrijd, of dat ik perse een glaasje verse jus d'orange en drie boterhammen met honing of appelstroop wil.

Het heeft er meer mee te maken dat zich bewezen heeft dat ik met dit voor-een-wedstrijd-riedeltje geen last krijg van schuur plekken of een klotsende maag.

Ik was zo mooi op tijd dat het nog te vroeg was om al te gaan. Rustig las ik nog wat in m'n boek. En redelijk ontspannen liep ik naar de auto.

Nog nooit heb ik een tijd móeten lopen. Nou ja, ik legde mezelf wel een limiet op en die druk was ook heus wel voelbaar, maar nooit lag die druk van buiten.

Ik had namelijk van te voren gekeken wat de mogelijkheden in het algemeen klassement waren voor mij en aangezien de prijzenpot verdeeld wordt tussen de nummers 1 t/m 5 was 5e worden best wel een klein beetje prestigieus.

En laat het nou zo zijn dat ik als ik maximaal een 48'er zou lopen, ik op de 5e plek zou eindigen van de dames senioren.

Er waren al weer aardig wat hardloperds toen ik op de Woolderes (= een wijk in Hengelo) aankwam. Terwijl ik in het schooltje een plekje zocht waar ik mijn katoenenbroek uit kon trekken om de hardloopbroek zichtbaar te maken kwam Jorien aan wandelen. Jorien is een oud klasgenootje van de praktijkondersteuneropleiding.

Begin december kwamen we elkaar al tegen bij de Snertloop. Ze maakte toen behoorlijk indruk met haar eindtijd.

Blij verrast maakte we ons samen klaar om naar de start te gaan.

Na een kort rondje inlopen zochten we een mooie plek uit om te starten; vrij vooraan, maar niet meer helemaal op één van de eerste rijen.

De spanning sloeg toch een beetje toe toen we met z'n allen op het startschot wachten.

Ik had namelijk speciaal getraind om een betere tijd dan de vorige keer te lopen, maar hoe zou het gaan? Bono was inmiddels ook alweer 3 weken gegroeid.

De eerste twee kilometer liepen Jorien en ik gelijk op. De eerste kilometer kwamen we door in 4:50min. Een stuk langzamer dan de vorige keer, maar ook een stuk beter vol te houden.

Het ging eigenlijk best soepel tot de 4 kilometer. Op bijna dezelfde plek als drie weken geleden kreeg ik weer steken. Gelukkig kreeg ik het allemaal onder controle en kwam ik door op de vijf kilometer in 24:40min.

Jorien was ik allang kwijt, die was bezig haar eerste 10 kilometer gelijk in een super tijd neer te zetten. Graag was ik met haar meegegaan, maar dat zat er gewoon niet in.

Als ik terug denk aan de wedstrijd ging het eigenlijk helemaal niet zo slecht, maar ook niet zo hard als ik gewild had. Mijn benen wilden wel, maar mijn ademhaling kreeg ik moeilijk onder controle.

Het bos ging voor het eerst goed. De ondergrond was niet bevroren, niet besneeuwd en niet glad.

Nog niet eerder heb ik dat stuk zo snel gedaan, maar de problemen kwamen tijdens het viaduct op rennen. Ik kreeg bijna geen lucht en had het idee dat ik begon te hyperventileren.

In de afdaling gaf ik mezelf een schop onder mijn kont en besloot de laatste 2,5km niet te miepen maar te rennen. Ik posteerde mijzelf achter een man die een lekker tempo liep en passeerde hem 700meter voor de finish. Niet heel aardig zo gebruik te maken van een ander, maar voor diegene die rechtvaardigheid hoog in het vaandel hebben staan: 100m voor de finish haalde hij mij weer in.

Na de finish stond Jorien met rood hoofd een lach op haar gezicht te wachten: een keurig tijd van 46:59.

Mijn eigen tijd was 48:14 (netto) een verbetering van mijn vorige tijd, dat wel.

Opgelucht dat het klaar was, maar toch ook wel een beetje teleurgesteld dat het niet harder ging.

Mijn vijfde plek is veilig gesteld. Laat die tegoedbon maar doorkomen!

Dit is mijn laatste zwangere wedstrijd geweest voorlopig.

Ik ga nu rustig afbouwen tot het hardlopen helemaal niet meer gaat en dan zal ik iets anders moeten gaan zoeken.

Zal een diep zwart gat worden; een hardloop-loos leven.. Maar ja, er komt ook iets heel moois voor terug. En hopelijk heb ik Bono nu alvast zoveel hardloop adrenaline meegegeven, dat ik over een jaar of 12 geduchte concurrentie kan verwachten..

Zonnetje

De belofte aan mijzelf dat ik weer netjes zou gaan trainen om de laatste Woolderesloop met goed fatsoen te volbrengen, heb ik gehouden.

Een straf is het zeker niet.

Ondanks dat het af en toe nog best wat koud is, is de lente in aantocht.

Vorige week zondag was het zelfs zo warm (tussen de buien door) dat ik aan een shirtje met korte mouwen genoeg had!

Helaas was het dinsdag met de baantraining al weer een stuk kouder, terwijl we toch wel flink aan het werk gezet zijn (drie kwartier spierversterkende oefeningen en een kwartiertje rennen, pff)

Ondanks een lichte spierpijn, op zijn minst stijve benen en buikspieren, kon ik het woensdag niet laten een stukkie te gaan rennen.

Ik had een halve dag vrij en de tijd die ik nuttig had gebruikt voor het kopen van een nieuw hardloopjasje en het bezoeken van de Hengelose markt, vond ik voldoende.

Dus hop; tight aan, nieuwe jasje aan en rondje Delden lopen.

Het ging lekker en soepel.

Zaterdag was het een stuk kouder en waaide het. Maar dat weerhield Manno en mij er niet van samen een rondje te doen.

En ondanks dat ik nu al op een aantal van drie trainingen deze week zat, kon ik het vanmorgen niet laten om wederom de hardloopschoenen aan te trekken en een lekker rustige duurtraining te doen.

Een beetje frisjes was het wel toen ik de deur uitstapte, maar dat merkte ik al snel niet meer toen ik begon met rennen.

Het zonnetje scheen hartelijk over de straten en ik besloot rondje ijsbaan Zenderen te doen. Zo'n 9 km.

Het was rustig op straat, afentoe een mede-hardloperd en afentoe wat wielrenners, maar verder kwam ik nauwelijks iemand tegen. De zege van een vroege zondagochtend.

In mijn oren dreunde enthousiast de muziek van Lady Gaga en Britney Spears. Niet mijn favoriete muziek, maar wel zeer geschikt om op te rennen.

Terwijl ik langs het AZC holde bedacht ik me ongeveer een halfjaar geleden hier voor het eerst te hebben gerend.

Ik trainde toen voor de 7heuvelenloop en deze route zou me voor het eerst tot de 8km voeren. Manno was bij me op de fiets om mijn snelheid en afstand goed te bepalen.

Ik weet nog hoe moe ik op het einde was en hoe trots dat ik het gehaald had.

Toen in korte broek en korte mouwen (ondanks dat het toch begin oktober moet zijn geweest) zweette ik me te pletter.

Nu rende ik hier weer met lange broek, jasje en Bono.

Het ging zo veel makkelijker dan toen, terwijl deze keer de route iets langer was dan toen.

Waar trainen al niet goed voor is.

3e Woolderesloop

Vandaag geen sneeuw, niet belachelijk koud en toch de start van de Woolderesloop!
De 3e om precies te zijn, voor mij de 2e.

Toch was er wederom een twijvel om te starten.
De afgelopen 1,5 week had ik niet getraind. Mede door de gladheid, maar ook door de vermoeidheid die er toch wel inhakt.
Afgelopen vrijdag scheen het zonnetje en waren de wegen sneeuwvrij.
Snel de hardloopschoenen aan, en kijken of ik de 10km nog kon halen. Niet dus.
Na 5km liep ik te puffen en steunen en besloot het rondje in te korten.
Zaterdagochtend herkansing. Ik moest en zou de 10 halen, anders zou ik moeten starten op de 5km van de Woolderes, en dat zag ik toch niet zo zitten.
In zwangerschapstempo de 10 volbracht. Een keurige 1uur rond..
Toen ik dit Manno vertelde en hem ook mededeelde dat ik op de 10 ging starten zondagochtend en een tijd rond de 50min. wilde rennen, lachte hij me nog net niet uit.

Zondag 8:30u: met moeite 3 boterhammen naar binnen werken.
Hardlopen met een boontje in je buik kan prima, maar hardlopen met een boontje en een lege maag is geen optie.
Manno had 's nachts naar de gouden overwinning van Mark Tuitert gekeken en had weinig zin om een uur in de kou te wachten tot ik een keer aan kwam kakken.
Dus in m'n eentje stapte ik in de auto en reed naar Hengelo.
De auto gaf -1.0 aan, maar de gevoels temperatuur lag veel lager.
Tijdens het inlopen kwam ik Edwin en Margot tegen. Gedrieën deden we wat rek- en strekoefeningen en bibberden we terug naar de start. Edwin wilde een 47'er lopen, Margot wilde alleen finishen.
Bij de start kwamen we Mieke tegen, brutaal kropen we onder het afzetlint naar haar toe en zo stonden we op de tweede rij na de geinviteerde lopers, hihi.
Het startsein klonk en iedereen sprinte weg. Ik was van plan Edwin bij te houden, en holde Mieke en Margot voorbij.
Edwin ging echter wel erg hard van start en na 500m liet ik hem gaan. Dit zou mijn dood worden!
Bij het 1km punt zat ik op 4:30min. Oeps.. een beetje te hard!
Maar ach.. het rende wel oké, kijken hoever ik kon komen. Niet zo heel ver zou blijken..

Ondertussen werd ik links en rechts ingehaald en liepen de mensen die voor mij liepen bij me weg. Pff.. zelf inhalen is beter voor je ego en het positieve denken!
Ergens tussen de 3 en 4km kwam er een fietser naast me rijden: Guido. Alsof we in de training waren kletsten we wat over zijn rug (die belemmerde dat hij zijn tweede plek op de 15km kon verdedigen) en over de tunneltjes waar het mogelijk wat glad kon zijn.
Ik zei dat ik met Edwin mee had willen lopen, maar dat hij te hard van start ging voor mij.
Guido wees mij op een man, zo'n 200m voor me: Edwin! Hé!
We namen afscheid en Guido fietste naar Edwin toe. Ik kon niet harder en bleef op veilige afstand.
Het ging niet makkelijk. M'n benen waren niet zo soepel als anders en ik kreeg steken in mijn zij.
Op de 5km kwam ik door in 23:40. Hmm.. toch niet eens zo slecht!
Maar ik voelde al dat de tweede helft zwaar ging worden.
Tuurlijk zijn daar allerlei verklaringen voor: een stuiterend boontje, m'n nieuwe cupmaat, het wat zwaarder worden en natuurlijk de vlagen misselijkheid die met enige regelmaat voorbij komen zetten. Maar de belangrijkste boosdoener is toch echt het gebrek aan training.
Het bos was zwaar. De vorige keer was het lastig door de sneeuw. Nu was het zwaar door de bevroren, niet vlakke, ondergrond.
Ik was opgelucht dat het viaduct in zicht kwam, mijn tempo was ondertussen dramatisch gezakt en ik werd continue ingehaald.
Gelukkig hervond ik me in de afdaling en bij het bordje 8km kreeg ik weer wat moed. Nog maar 2km. Dit kan ik wel.
Ik sloot me aan bij een groepje mannen dat me net had ingehaald en gezamelijk renden we het laatste stukkie.
Bij het passeren van de finish stond de teller op 48:43min. Later zou blijken 12e dame en 3e van de dames senioren.
Zo. Toch maar mooi gedaan. Geen 45'er wat ik zo graag zou willen. Maar wel een verbetering van mijn vorige tijd. En die 45'er? Nu toch echt weer drie keer in de week trainen, misschien dan bij de laatste Woolderesloop!!

Baantraining

Na al mijn enthousiasme over het hardlopen en de progressie waar maar geen eind aan leek te komen ben ik dan nu toch echt aangekomen in een hardloop-dip.
Niet dat ik het niet meer leuk vind, maar het wil even niet zo.
Dat het buiten koud, nat, glad en onprettig is zal hier zeker een steentje aan bijdragen, alhoewel ik hier eerder niet zo veel problemen mee had.
Afgelopen zondag was de 2e Woolderesloop.
Manno zou de 5km weer doen, ik wilde voor 45min. op de 10km gaan. Zaterdag rustige dag gehouden en op tijd naar bed.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig: wintersebuien en wind. Ach, als de ondergrond maar vrij en renbaar is.
We stonden bijtijds op en openden de gordijnen: Wit!! Alles was wit, en niet zo'n beetje ook. Een dik tapijt lag er over de tuin.
Ook aan de voorkant van het huis had het gesneeuwd.. de weg was wit, en zag er glibberig uit.
Stilletjes liepen we naar beneden. De twijfel had toegeslagen.
Snel de computer aan voor berichten van MPM, de organisator van de wedstrijd.
Een kortberichtje: het strooizout is op, het parcours zal niet sneeuwvrij zijn.
Al kauwend op een broodje besloten we dat deelname meer kwaad dan goed zal doen.
Teleurgesteld dat de prachtige winter zo lang aanhoud, trokken we toch onze renschoenen aan en zijn we een rondje door Twickel gaan hollen. Op rustig tempo en op de heule gladde stukken wandelend.
Nu maar hopen dat over 3 weken, als de 3e Woolderesloop plaats vindt, vrouwtje Dooi het heeft gewonnen van koning Winter (2jaar vrijeschool laat zijn sporen na ;-))

Gister was het de eerste dinsdag van de maand. Wat betekend baantraining. Vorige maand ging het niet door omdat er te veel sneeuw op de baan lag. Dus ik was erg benieuwd hoe het deze keer zou zijn.
Dinsdagochtend zaten mijn collega en ik al vroeg in de auto naar Ede voor het congres 'Diabetes D-Day' het sneeuwde flink, en dat deed het nog steeds toen we om 17u in de auto terug zaten. Alhoewel het steeds meer op regen leek.
Het was druk op de weg en we deden er meer dan een uur over om thuis te komen.
Moe en gaar, snel wat eten in elkaar gedraait om maar te hopen dat het snel genoeg zou zakken voor het rennen.
Helaas.
De stress van snel koken, snel eten, snel omkleden, snel de auto in, sukkelaars voor je op de weg, nèt op tijd in het stadion zijn, hielp niet mee met het verwerken van de macaroni.
De baan bleek gedeeltelijk beloopbaar, maar was heel erg nat. En werd ook steeds natter want het pieste werkelijk uit de lucht.
De opkomst was toch nog heel redelijk. Dus met een aardige groep renden we achter elkaar ons inlooprondje.
Guido vertelde dat hij tweede was geworden bij de Woolderesloop, maar dat het spekglad was geweest. Ook van anderen druppelden de verhalen binnen dat het weinig leuk was geweest.
Stiekem was ik hier blij mee. Was best een beetje zuur geweest als het parcour wel goed te lopen was en ik had afgehaakt vanwege gladheids-angst.
Ondertussen begonnen we al behoorlijk nat te regenen, dus we besloten de verdere warmingup binnen te doen.
Een halfuur lang buikspieroefeningen, bovenbeenspieroefeningen en nog een keer buikspieroefeningen.. pff.. het viel niet mee, maar alles beter dan weer die regen in.
Na dat halfuur trokken we de jassen weer aan en was het tijd voor trap-oefeningen.
Het FBKstadion heeft namelijk tribunes met trappen. En die hebben we eens even heel goed bekeken. 100x op en neer die trappen op, met twee benen tegelijk, zijdelings, zo snelmogelijk of als een kikker een tree overslaand.
Hilariteit afgewisseld met gepuf.
De regen was langzaam overgegaan in sneeuw, maar gelukkig in de zelfde dichtheid.
Diepe plassen glommen op de baan.
Stiekem hoopte ik dat we de baantraining zouden overslaan, maar Guido kennende is er geen enkel excuus om niet te trainen.
Dus, hop, de baan op. 4rondjes van 300m snel en 100m langzaam, gevolgd door 4rondjes 200m snel en 200m langzaam.
Direct met de versnelling voelde ik al dat mijn benen niet lekker voelden. M'n buik zat nog steeds vol met macaroni en ik begon het koud te krijgen.
'Zo, eerste rondje volbracht. Jeetje wat ben ik buiten adem! Normaal herstel ik veel sneller! Ohnee, de 100m is al weer voorbij.. pff.. nog maar weer een keer'
Het ging voor geen meter, de snelheid was er wel, maar het voelde helemaal niet soepel of warm.
Alles was doorweekt, van mijn petje tot m'n sokken.
En elke keer duurde de 100m rust veel te kort om weer op adem te komen.
Na met moeite de eerste 4 rondjes te hebben volbracht en voor de 5de keer macaroni te hebben gegeten, besloot ik van de natte baan te stappen.
Een hoop commentaar natuurlijk van de anderen, Guido kwam zelfs bij me staan om polshoogte te nemen. Maar hoe leg je uit dat het gewoon niet wou?
Ik haalde de drukke dag, de macaroni en zelfs het natte weer aan, maar toch voelde het als smoesjes.
Een beetje sip sloeg ik de thee/koffie/bijpraat-sessie over en ging linea recta naar huis.
IJskoud en tot op m'n ondergoed doorweekt trok ik midden in de woonkamer al mijn kleren uit en al mopperend warme kleren van Manno aan.
Ik had zelfs geen puf om onder de douche te stappen.
Gelukkig heb ik vandaag toch een lichte spierpijn in mijn buikspieren, wat me het gevoel geeft dat ik wel ièts gedaan heb gister.
Voor vrijdag maar duimen dat de lente om de hoek komt kijken, want ik wil nu eindelijk wel weer eens gewoon rustig mijn rondje kunnen rennen, zonder 5lagen kleren aan te moeten, of angst te hebben om te vallen.
Vrouwtje dooi: doe je best!

Hardlopen op bijscholing

21 en 22 januari staan op de kalender voor de cursus Adembenemend.
Twee dagen lang alle in's en out's over Astma en COPD.
Een drukke week omdat de woensdagavond gereserveerd is voor bijscholing over insuline therapie bij diabetes en de dinsdagavond voor Droog Brood in de schouwburg van Enschede.
Hardlopen schoot er dus een beetje bij in deze week.

Donderdag komen we aan in Papendal (ja, het sportcomplex/congerscentrum) na inchecken en handtekening zetten voor aanwezigheid werd ons gevraagd een keuze te maken uit vijf gekleurde papiertjes. Waar we voor kozen wilde de mevrouw van de administratie niet vertellen, alleen dat het voor de avondactiviteit zou zijn.
Ik koos voor lichtblauw.
Na vele kopjes koffie, thee en informatie werd het 17:00u. Op het tijdschema stond aangegeven dat er nu tijd was voor omkleden in sportievekleding.
Geen idee wat er precies bedoelt wordt met sportkleding ( zwempak? schaatsen? bergschoenen? hardloop pakje? Paardrijbroek?) Veilig had ik thuis al voor een lange joggingbroek, een functioneelshirt, vest en hardloopschoenen gekozen.
Met het verzamelen in de grote zaal kwamen de meest bijzondere uitdossingen de ruimte binnen druppelen: de ene in korte broek met fitness schoenen, de ander in strak fietspakje en weer een ander in hardlooptenue. Een beetje ongemakkelijk zat iedereen wat te schuivelen op zijn stoel tot er een trainer de aandacht vroeg. Hij deed er een uur over om te vertellen wat nu precies bedoelt werd met sportieve activiteit, en wat de gekozen kleurtjes betekenden.
Sommige vielen half in slaap, anderen zaten te wippen op hun stoel, tot het moment suprème kwam; de onthulling.
Grote consternatie! Donker blauw ging fitnessen, geel zou een circuit afleggen, groen stond voor een GPS tocht, oranje is hardlopen, lichtblauw Nordicwalken.
Shit! Ik wil hardlopen en niet suf met stokken wandelen!
Ik had al gezien dat ze op het terrein een echte wedstrijdbaan hebben..
Een snelle blik om mij heen deed mij leren dat er een heel aantal oranje briefjes-mensen zaten.
Zonder twijfel schoot ik een huisarts met iets overgewicht aan, inschattend dat hij geen hardloperd is, en liever wat rustiger zou willen Nordicwalken.. Helaas. Hij was aan het trainen voor de halve marathon en wilde dolgraag lopen.. shit.
Na nog twee mislukte ruil-pogingen had ik dan toch iemand te pakken die helemaal niks wilde, dus ook niet hardlopen. Dankbaar nam ik zijn oranje briefje over en sloot me aan bij de hardloopgroep.
De man in hardlooptenue zat er uiteraard ook bij en nog een paar in flitsende pakjes. Dat bood perspectief. Deze groep ziende, een uitzondering daargelaten, zag er uit als een 5km-moet-te doen-zijn-groep.
De huisarts-met-overgewicht en ik liepen samen op en kletste wat over hardloopperikelen.
Op de baan aangekomen volgde wat uitleg en mochten we ijskoude hartslagmeter banden om onze buik vouwen.
Nu ging het toch echt beginnen. We stapten de baan op voor een kort inloop rondje. De blauwe sintelbaan voelde hetzelfde aan als de rood/oranje in het FBK stadion, maar toch was het anders.
Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen en had er zin in.
Na het rondje deden we wat dynamische warmingup oefeningen, waarbij helaas toch nog 1 à 2 gewonden vielen. Gelukkig bestond de helft van de groep uit huisartsen, dus we konden snel weer door.
Loopscholing stond er op het programma. Wat sabiliteitsoefeningen en versnellinkjes.
Menigeen was al flink aan het hijgen en één man melde een hartfrequentie van over de 200..
Dat was niet zo'n goed teken voor het vervolg van de training..
Na de loopscholing was het de bedoeling het geleerde in praktijk te brengen: drie rondjes baan op 60-80% van maximale hartfrequentie. Jeuh! dacht ik. Ik mag los!
Met z'n drieën renden we weg: de man in hardlooptenue, de huisarts-met-overgewicht en ik.
De man in hardlooptenue bleek al snel een hoger tempo te hebben dan mijn gesprekspartner en hij liep bij ons weg. Wij waren nog gezellig aan het kletsen.
Na een paar minuten kwam 'de trainer' naast ons lopen en sommeerde mij mijn eigen tempo aan te houden en niet bij elkaar te blijven. Aangezien de huisarts steeds meer buitenadem begon te raken en zijn tempo liet zakken, vond ik dat niet heel erg. Ik schroefde het tempo op en deed een poging bij de man-in-hardloop-tenue te komen. Ik had ondertussen al gehoord dat hij marathons liep in het verleden en dat hij nu 62 is. Een moeilijke maar haalbare kaart dacht ik.
De oude-taaie gaf echter geen krimp en op het moment dat ik dacht dichter bij te komen, deed hij er nog een schepje bovenop. Ondertussen haalden we beide de achterhoede van de resterende groep in.
De drie rondjes waren sneller voltooid dan verwacht en de trainer droeg ons op alvast uit te lopen.

Met lekker warme spieren en een frisse neus wandelden we uiteindelijk terug naar het hotel waar tijd was ingeruimd om te douchen en ons klaar te maken voor het diner.
Liggend op het luxe bed in mijn prive hotelkamer belde ik Manno om te vertellen van mijn dag.
Ik mocht hardlopen :-)

Woolderesloop 1

10 januari betekend dit jaar het eerste deel van een reeks van 4 Wooldereslopen in Hengelo.
Met het kopen van de kalender en het invullen van de verjaardagen, heb ik de 4 zondagen van de Woolderesloop met grote uitroeptekens opgevuld.
De hele week ben je met zo'n wedstrijd bezig in je hoofd, je houdt rekening met hoe je traint (begin van de week zware training, rest van de week rustig aan) je houdt rekening met wat je eet. (veel koolhydraten, wat minder vetten) en je houdt rekening met het weer (elke dag weerberichten checken).
En nou heb je op die eerste twee zelf invloed, op die laatste niet in het minst.
Zaterdag was het koud, zaterdag sneeuwde het en zaterdag waaide het.. alle ingrediënten die je liever niet ziet op een wedstrijd dag.
Vrijdag sloeg de twijfel toe; wel of niet starten. Zaterdag werd die twijfel sterker.
Echter Manno had zich ingeschreven voor de 5km en was vastbesloten om mee te doen. Tsja, wie ben ik dan om te piepen over die paar sneeuwvlokjes?
Zondag om 10.30u stapten we dus bibberend uit de auto. Er waren al aardig was hardloperds zich letterlijk warm aan het lopen.
Glibberend wandelden we naar het schooltje waar de startnummers werden uitgedeelt. Manno had zijn nummer al snel te pakken, ik moest even wachten, blijkbaar was de animo voor de 10km groter dan voor de 5km.
Vol goede moed rits ik mijn jasje open en speld het nummer op mijn buik. De Winterloop in Borne was -8 en die liep ik in mijn shirt. Dus dat moest nu toch ook wel lukken.
Snel nog even plassen en wat bekenden dag zeggen en dan wordt het tijd om met de meute mee naar buiten te stromen.
Het is ondertussen gaan sneeuwen, maar heel koud is het niet.
In auto zagen we het kwik schommelen rond de -1.
De wind is wel vervelend en ik vind het nog te koud om mijn warme jasje al uit te trekken.
Rustig inlopend rennen we naar de startplaats. In mijn hoofd ben ik bezig waar ik mijn jasje zal laten en niet genoeg met van waaruit ik wil starten en hoe ik mijn race wil indelen.
Al piekerend sluit ik achteraan aan in de startvakken en besluit mijn jasje aan te houden. Nat worden tijdens het rennen, of de wind dwars door je shirt heen voelen is echt niet fijn.
Snel haal ik het startnummer van onder mijn jasje los en speld het op mijn jasje. De omroeper roept dat het nog 3minuten voor start is.
Ik trek mijn handschoenen weer aan en wurm mijzelf iets naar voren zodat ik niet helemaal achteraan start. Lekker warm tussen de andere mensen wil ik de rits van mijn jasje goed doen.
Shit, de rits zit vast! Ik trek mijn handschoenen weer uit en probeer de stof tussen de rits uit te plukken, maar deze zit muurvast. Nog 1minuut schalt het over de lopers.. Ik kijk langs mijn rits naar beneden en zie dat ter hoogte van het startnummer de rits los is geraakt.. hè? Dat doet 'ie anders nooit! Van boven niet open willen, van onder niet dicht willen. Is dit een jassenopstand of zo?
Het zweet breekt me een beetje uit, wat nu?
Ik besluit m'n handschoenen aan te trekken en mijn jas te vergeten, dan maar met een stukke jas rennen! Op het moment dat ik de laatste vinger in de handschoen gestoken heb klinkt ver voor me het startschot.. huh? De menigte blijft staan, de menigte blijft nog steeds staan.. dan pas, heel langzaam begint het voor me wat te schuivelen.. nee hè, sta ik toch nog ergens achteraan?
Als ik de startstreep passeer zie ik op de klok dat er al een halve minuut is verstreken. En aangezien de nettotijd hier hetzelfde is als de brutotijd (=daadwerkelijk over de start-finishlijn komen of vanaf het startschot tot passeren finishlijn), gaat het wel heel lastig worden om een goede tijd neer te zetten!
Het tempo is laag, de weg smal. Ik vreet me op, want passeren door de besneeuwde berm is alleen te doen als je spikes of geen angst voor gebroken enkels hebt.
Ik adem een keer diep in en uit en voel de spanning uit mijn lichaam verdwijnen. Ik hobbel rustig mee met de meute, kruip afentoe achter een brede man die blijkbaar toch wat inhaal-gaatjes weet te vinden en leg me neer bij een beroerde eindtijd.
Er staan wat bekenden langs het parcours en ik zwaai uitgebreid. Voor me zie ik Bert rennen en ik pers me tussen wat lopers naar hem toe. Ik klop hem op de schouder en vraag of hij alleen loopt. Ja, is zijn antwoord, hij wil alleen maar deelnemen. Ik knik en spreek mijn berusting uit dat er niet ingehaald kan worden en er dus niet voor een goede tijd gelopen kan worden. Juist op dat moment valt het peleton een beetje uit elkaar en er ontstaat ruimte.
Ik pak mijn kans en zet aan, afscheidnemend van Bert. De weg is sneeuwvrij en prima te belopen.
Ik ren van groepje naar groepje, steeds even schuilend voor de wind en sneeuw achter brede ruggen van andere hardlopers.
Een hele tijd loop ik met twee mannen op tot we een tunneltje onder de snelweg in duiken.
Mijn lange benen maken dat ik makkelijk en snel kan dalen en ik neem afscheid van de puffende mannen. Boven gekomen staat er een man in fluoriserend geel. Hij waarschuwd voor de gladde bocht en meld dat we net voorbij het 5km punt zijn. De tijd 26min en een beetje.
Shit shit shit.. een minuut boven mijn losgelaten schema: Te weinig om er niks meer aan te willen doen, te veel om in hetzelfde tempo door te gaan.
Op het moment dat ik besluit dat ik toch wil proberen onder de 50minuten te lopen, rennen we met z'n allen een besneeuwd pad op. Het is glad en zwaar, het tempo zakt dan ook direct.
Wederom shit! Wat moet ik nou? Ik besluit niet op mijn horloge te kijken en maar gewoon zo hard mogelijk te lopen, zonder te vallen. We gaan de bocht om en een lang besneeuwd bospad strekt zich voor me uit. Nou ja, dat was het dan. Heel even was er nog de hoop een redelijke tijd te lopen, maar dit ziende is daar niks meer van over.
Ik loop door, passeer wat mensen die er nog meer moeite mee hebben dan ik en vraag me af hoe ver het nog is. Op dat moment staat er een mannetje te wijzen dat de 15km lopers linksaf moeten en de 10 rechtdoor. Hé! Dat biedt perspectief! Een eindje voor me lopen een man en vrouw en ik ren naar ze toe, voor een beetje beschutting.
Gedrieën lopen we het viaduct op waar de wind vrij spel heeft. Ik ben erg blij met mijn winddichte jasje.. al sluit deze niet helemaal.
Dalend sla ik een gat en ik ga op weg naar een volgend groepje. De weg is hier sneeuwvrij en het lopen gaat eigenlijk best lekker.
Ik sla de bocht om en herken de weg. hier liep ik een half uurtje geleden ook, maar de andere kant op. Dat betekend dus niet zo ver meer!
Een eind voor me loopt een roze jasje, dat moet een vrouw zijn en ik wil aanzetten om die nog te kunnen inhalen. Ik heb namelijk het idee dat ik niet meer achteraan loop, maar ergens voor in het midden. Elke ingehaald vrouw betekend een plekje hoger op de eindlijst.
Er komen me renners tegemoet, lopers die al gefinished zijn en nu uitlopen. Het is nu dus echt niet ver meer.
De roze dame is de bocht om en uit het zicht. Ik wil aanzetten en sla ook de bocht om; de finish.. De laatste meters ren ik voor wat ik waard ben, maar de klok tikt onverminderd door. Ik zie de 50minuten passeren en ren hijgend de finish lijn over.
Gelukkig heb ik mijn eigen netto tijd bij me en zie dat ik 49:41 heb gelopen. Dus toch binnen de 50. Niet best, maar ook niet zo slecht als ik in het begin gedacht had.
Volgende zondag is over 3 weken. Dan zal ik aan de 45minuten moeten geloven..
Oja, en me jasje? Zonder problemen ging de jas open om een extra trui aan te trekken, moeiteloos ging de rits dicht op het moment dat ik het koud kreeg..

Dinsdagavond trainingsavond

Op maandag begin ik al te stuiteren omdat het bijna dinsdag is. Op dinsdag stuiter is nog iets harder omdat het bijna dinsdagavond is..
Dinsdagavond is namelijk de trainingsavond van onze loopgroep. Onder begeleiding van Guido krijgen we loopscholing.

Nadat ik de zevenheuvelenloop had meegedaan wilde ik doortrainen voor de halve marathon (21,1km) van Enschede.
Alleen hoe doe je dat? Drie keer per week in je eentje een rondje rennen gaat op een gegeven moment vervelen.
Op de site van Step-one, waar ik mijn schoenen gekocht heb, vond ik informatie over hun hardloopgroepen.
Maandag 16 november, een dag na de zevenheuvelen, trok ik de stoute schoenen aan en belde naar Han (eigenaar Stepone).
Ik was hardstikke welkom. Dinsdag zou direct de eerste training zijn, en ik moest me om 19u maar melden bij Guido .
Oef.. dat was wel heel erg doorpakken! Nauwelijks nog hersteld van de wedstrijd zou ik er aan moeten geloven.. Nou ja, waarom ook niet.
Dinsdagochtend word ik wakker met een zere knie.. shit. Lopen doet zeer, fietsen doet zeer.
Waarom nou vandaag? De eerste training direct niet komen opdagen geeft geen goede indruk!
Om 18.30u doet die vervelende knie nog steeds zeer en ik besluit dat als ik nu ga lopen ik waarschijnlijk nog veel langer onder de pannen ben met een serieuze blessure. Ik besluit een compromis met mezelf te sluiten; trek mijn hardloopschoenen onder mijn spijkerbroek aan en wandel richting het ontmoetingspunt.
Ik ben wat vroeg, en er is nog helemaal niemand.. hmm.. was het wel hier, was het wel om deze tijd..
Eindelijk, na 10minuten komt er iemand in tight en hardloopschoenen aangerend. Ik geef een hand en vertel dat ik mee kom doen, maar vanavond nog niet.
Ik leg het verhaal van de zevenheuvelen en mijn zere knie uit, en zo komen we aan de praat over wedstrijden en gelopen tijden. Ondertussen komen er meerdere snel-uitziende-hardloop-mensen bij ons staan.
Telkens weer hetzelfde verhaal vertellen zit niet in mijn aard, dus bij iedere belangstellende wordt mijn relaas een beetje korter. Bij Margot aangekomen is er alleen 'ik kom bij jullie mee trainen' overgebleven. Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan en zegt: 'in je spijkerbroek?' Ik schiet in de lach en vertel toch maar weer het hele verhaal.

Gelukkig heeft het beetje rust mijn knieën goed gedaan en ik train nu een maand mee met de groep.
Normaal gesproken lopen we een uur door en om Borne, maar één keer per maand is er baantraining.
Heel officieel rennen we dan rondjes in het FBKstadion in Hengelo en stellen we ons voor dat de lege tribunes gevuld zijn met joelend publiek.
Gister was het weer tijd voor de baantraining, dus om 19.30u parkeer ik de auto op het glibberige parkeerterrein.
Bibberend stap ik het stadion binnen waar Guido het hoogste woord voerd. Edwin zie ik ook, maar verder zijn het onbekende gezichten, of misschien een beetje bekend van afgelopen zondag, maar zeker geen mede-dinsdagavond-Guido-loopgroep-leden.
Tss.. de oudjes hebben afgehaakt!
De baan is te slecht om te lopen (ooit wel eens een strooiwagen op een sintelbaan rondjes zien rijden?) dus wordt er besloten dat we in één groep een wijktraining gaan doen.
Met een man of vijftien rennen we richting Enschedesestraat en zetten koers richting Enschede.
Twee zwaargebouwde dames voeren het tempo, en deze ligt niet hoog! Ik voel dat ik afentoe achterop mijn hakken wordt getrapt, maar harder kan ik niet door mijn voorgangsters.
Gezellig keuvelend dribbelen we over het fietspad.
Guido en ik worden baldadig van het lage tempo, maar net op tijd wordt de eerste versnelling afgekondigd en kunnen we onze energie in het hardlopen kwijt, voordat we daadwerkelijk een been tussen één van onze keuvelende voorgangster steken.
Guido sprint direct weg, ik doe geen moeite om hem bij te houden; far out of my league!
Edwin die ook bij ons loopt, mopperd op Guido dat hij zo hard gaat, hij wil dat ook, kan dat ook, alleen door een flinke knieblessure zit dat er voorlopig niet in.
Mijn benen voelen goed en ik ren weg bij Edwin, tsja, zo'n kans krijg ik natuurlijk niet snel meer als hij hersteld is! Ik haal de voortwaggelende dames met grote snelheid in en heb nu alleen nog Guido en een LAAC'er voor me. Ik ben tevreden met deze positie en hou dit tempo vast tot het eind punt.
In rustig tempo vervolgen we de weg, totdat de tweede versnelling wordt opgedragen.
Ik ben druk in gesprek met Guido over een wedstrijd waar hij pas aan heeft meegedaan. Al kletsend verhogen we het tempo en passeren we menigeen. Het eindpunt komt sneller dan verwacht.. hmm.. dit ging veel te makkelijk, dat is vast de bedoeling niet.
Wachtend bij het stoplicht om over te steken naar de UT krijg ik van Karel, de andere trainer die vandaag de leiding op zich genomen te horen dat ik wel heel makkelijk loop.
Eh.. tja, wat moet ik daar nu op zeggen?
Na de stoplichten wordt direct een versnelling ingezet tot de rotonde. Guido en LAAC'er sprinten weer bij me vandaan en ik probeer de afstand tussen ons niet te groot te laten worden.
Achter me hoor ik gehijg en een man-met-muts haalt me in, hij kijkt nog even om of ik wil aanhaken, maar ik besluit dit niet te doen. Hij weet het gat kleiner te maken naar de koplopers, maar bij mij blijft het gelijk en daar ben ik al heel tevreden mee.
Vanaf de rotonde wordt via de andere kant van de weg de terugweg ingezet. De groep wordt opgesplitst want de helft vind het rustige tempo te hoog liggen.
Weer tempo versnelling tot de weg naar de golfbanen. Ik loop ergens in het midden te kletsen, als de groep uit elkaar valt, vlug zet ik aan want ik wil met deze tempoversnelling snel naar voren lopen zodat ik mijn eigen tempo kan bepalen en niet vastloop tussen hijgende en puffende langzamere lopers.
Ik zet de vaart er in en stuif ook de voorste vrouw voorbij, die aardig mee kan komen. Tijdens het inhalen werpt ze me toe dat 'het een lange versnelling is, hoor!'. Verbaasd kijk ik over mijn schouder.. eh.. ja.. maar dan moet je toch nog steeds hard?
Gelukkig kan ik mijn tempo vasthouden en stort ik niet in, dat zou wel slecht zijn voor mijn ego die net arrogant haar neus optrok voor de waarschuwing van die snelle dame.
De laatste versnelling wordt door Guido aangekondigt. Ik loop op dat moment met Edwin en de man-met-muts op en zij sporen mij direct aan om bij Guido en LAAC'er te blijven. Tijd om me te beseffen waar ik aan begin krijg ik niet want het tempo ligt direct hoog. Heel hoog.
De man-met-muts blijft naast me lopen en geeft instructies; geen gat laten vallen, niet nadenken, lopen! Mijn benen willen wel, maar mijn hart gaat wild te keer en ik heb mijn ademhaling nog maar met moeite onder controle. Na 500m zak ik heel iets af, waarop man-met- muts me aanspoort. Ik zet weer aan en het gaatje is gedicht. Guido en LAAC'er lijken moeiteloos het tempo vol te houden. Na 100m ontstaat er weer een gaatje, en weer kan ik aanzetten en deze dichtlopen. Wat is het stoplicht nog ver! Een golf van misselijkheid slaat door mijn keel, ik hap naar lucht, maar meer dan wat ik al binnen haal is er niet. Ondanks dat ik bij wil blijven zie ik mijn voorgangers bij me weg lopen.. ik wil aanzetten, de man-met-muts kijkt over zijn schouder en roept 'kom op!' maar het wil niet. Verstikt roep ik dat het te ver is en laat me terug zakken. Op mijn eigen hoge tempo loop ik de laatste 100meter. Ik voel me stom dat ik het niet vol kon houden en bij de drie mannen bij het stoplichten aangekomen stamel ik beschaamd dat het te ver was. Tot mijn vreugde staan zij toch ook wat te hijgen en kloppen me op mijn schouder .
Het laatste rustige stukje naar het stadion loop ik met de LAAC'er op. Hij is vanuit StepOne overgestapt naar LAAC omdat hij zo talentvol bleek te zijn.
Hij vertelde over het plan zijn eerste marathon in Berlijn te lopen. Schuchter vertelde ik op mijn beurt dat ik mijn eerste halve nog moest meemaken. Waarop hij me op mijn schouder tikt en zegt 'dat komt wel goed'.
Gloeiend van trots stappen we het warme stadion in waar in de kantine koffie en thee op ons wacht.
Zwetend worden de laatste nieuwtjes en ervaringen nog even uitgewisseld, zover dat nog niet tijdens het lopen gebeurd was.
Nu weer een week wachten..

Nieuwjaarsrun

Zondagochtend, de wekker staat op 8:00u. Vandaag is de nieuwjaarsloop voor alle loopgroepen van Stepone
Om 4u ben ik klaarwakker en na een bibberend wc bezoekje kruip ik mijn warme bedje weer in. Maar de slaap is weg.. Ik wou dat het al tijd was om op te staan, gelukkig val ik na enige tijd, wat draaien en geërgerd zuchten toch weer in slaap.
Ik word wakker van mijn loeiende wekker.
Grmbl.. maar nu heb ik wel slaap en heus nog geen zin om op te staan.
Kribbig rol ik de warmte uit en mijn koude hardloopbroek in.
Zachtjes ga ik naar beneden; Manno heeft een gewone zondagochtend en hij mag van mij lekker uitslapen.
Na twee plakjes ontbijtkoek en een glas verse jus open ik de gordijnen en zie een witte wereld.
De straat is niet te onderscheiden van de stoep. Oei denk ik.. we zouden 75minuten gaan hollen, maar gaat dat nu wel door?!
Ik zet de computer aan en check mijn mail; geen nieuwe berichten.
Ik trek mijn schoenen aan, steek mijn haar op en rits mijn hardloopjasje goed dicht.
De deur trek ik zachtjes achter mij dicht en mijn eerste passen in de verse sneeuw zijn wat onwennig.
Erg blij ben ik met mijn (gewonnen) handschoenen, het is namelijk behoorlijk koud.
Voorzichtig ren ik richting Deldensestraat waar we allemaal samen zouden komen in de winkel van Stepone. Ik ben de eerste en zet mijn schoenen keurig op de kartonnetjes die zijn neergelegd om de winkel zo veel mogelijk sneeuwvrij te houden.
Nippend aan mijn warme koffie druppelen langzaamaan wat mensen in hardlooptenue binnen, de één bezweet (aankomen rennen) de ander bibberend (aankomen fietsen).
Na wat zoenen, handjes schudden en gelukkig nieuwjaar wensen is het tijd om te gaan.
We verdelen ons in twee groepen; de ene groep doet het rustig aan en loopt 30-40min. De andere groep gaat voor de 75min.
Uiteraard heeft de sneeuw mijn enthousiasme geprikkeld en ik ren vrolijk achter de 75min. groep aan. Al snel blijkt het niveau niet al te hoog en ons eigen dinsdagavondgroepje scheidt zich af van de rest.
Het is prachtig buiten, de temperatuur is ver onder nul, maar koud hebben we het niet.
Het zonnetje schijnt op de witte takken van de bomen in Twickel.
We lopen over boswegen waar al wel een auto gereden heeft.. aangestampte sneeuw zonder dat het glad is.
Onderweg komen aardig wat wandelaars en ook een paar hardlopers tegen. Iedereen wordt even vriendelijk en enthousiast begroet. Wat een verbroedering geeft sneeuw toch.
Na 75min komen we weer terug bij Stepone. Als we binnen stappen slaat de warmte in ons gezicht.. misschien is het buiten toch nog wat kouder dan ik dacht.
Het rook er heerlijk naar Glühwein en beroomboterde krentewegge. Bezweet, vermoeid en uitgehongerd stort ik me op het drinken en de krentewegge.
Tegen 11.15u zijn we uitgekletst en uitgezweet. De meeste trekken hun jasjes weer aan en gaan op zoek naar hun schoenen.
Ik volg hun voorbeeld en terwijl ik weer naar huis ren voel ik mijn bovenbenen toch best wel.
Thuis blijkt dat Manno weer naar het ziekenhuis is, dus ik heb het rijk alleen.
Ik zet de badkraan open en doe er lekker veel schuim in.
Met boek laat ik me in het warme water zakken en ik voel mijn beenspieren ontspannen.
Na ruim een halfuur hoor ik de voordeur en voetstappen op de trap.
Manno steekt zijn hoofd voorbij de badkamerdeur en informeert of ik zin heb in een broodje.
De zondag is begonnen :-)

01-01-2010

De mist is opgetrokken, de overgebleven oliebollen liggen in te drogen op de schalen, buiten ligt sneeuw, ijs en afgestoken vuurwerk.
Het is 9:00u, 1 januari 2010. Heel Nederland is nog in rust.
Ik ben al wakker en vol energie.
Manno is al vertrokken naar het ziekenhuis, ik voel de dringende behoefte mijn hardloopschoenen op te zoeken. 6 Dagen geleden is het al weer dat ze hun werk mochten doen en alles kriebelt om te gaan rennen.
Het zijn rare dagen geweest, we werden heen en weer geslingerd tussen ziekenhuis, kerst, ziekenhuis, mijn moeder, ziekenhuis, werk, operatie, werk, ziekenhuis, oud&nieuw, ziekenhuis.
Maar nu, met het aanbreken van het nieuwe jaar en een redelijk vlot herstel, lijkt het alsof we echt een frisse start kunnen maken.
En fris is het zeker.
Ik kies het rondje Bleeker: meeste kans op gestrooide fietspaden, mooie afstand (9,5km) en wat heuveltjes.
Het kost even wat tijd om mijn ritme te vinden. Het eerste stuk is slecht gestrooid en erg ijzig. Voortdurend glijden mijn voeten alle kanten op. Gelukkig wordt het na de rotonde van Stroom Esch een stuk beter en ik zet de vaart er in.
Het gaat lekker, mijn benen lijken opgetogen dat ze weer eens aan het werk mogen en storten hun energie in één keer leeg.
Bij de BornscheMaten aangekomen merk ik dat het toch wel wat hard gaat voor een rustige training, hier is de weg ook weer wat gladdig, dus ik roep mijn benen tot de orde en ga in rustig tempo richting Ikea. Het tunneltje en brug over de snelweg gaan moeiteloos, maar ik heb dan ook de wind in de rug.
Het is stil op straat, heel stil. Het stoplicht staat op rood, maar ik wil mijn tempo niet loslaten dus ik ren dwars door rood. Normaal gesproken sta je 5mintuen te wachten tot er eindelijk een kans op groen komt.
Een verdwaalde auto rijdt langs en ik zie de bestuurder naar me loeren; 'die is gek!'
Het kan me niks schelen, ik vind het heerlijk om te rennen als de wereld nog slaapt.
Bij de rotonde bij garage Bleeker sla ik linksaf, direct blaast de wind in mijn gezicht, ik buig mijn hoofd zodat mijn petje de wind uit mijn ogen houdt en ploeter over het ijzige fietspad.
Als ik de Oosterbosweg passeer komt er een oude Volvo de straat uit.
Een oude dame met knot glimlacht vriendelijk naar me en wil stoppen om me te laten passeren, dit lijkt me echter geen goed idee.. dan moet ik straks zeker de berm in om háár weer te laten passeren. Ik rem dus wat af en gebaar dat ze voor mag. Ze kijkt nog eens vriendelijk en geeft gas.. Ook niet ideaal: een uitlas-gas-lucht dringt mijn neus binnen, blegh.
Snel maar doorlopen richting Slangenbeek. Het viaduct gaat weer moeiteloos en ik besluit een extra heuveltje in te bouwen.
Na het viaduct sla ik bij de rotonde linksaf en ren richting Carwash. Hier hebben nog maar een paar auto's gereden, en daar was een strooiwagen niet bij. Ik zoek de losse sneeuw op en dit loopt goed. Het geluid van het knisperende sneeuw onder mijn hardlooopschoenen stemt me vrolijk. Als een bewakings-auto mijn richting op draait zwaai ik enthousiast naar de bewaker. Hij knikt een keer en zal er het zijne van denken.
Maar ik ren al weer door, de heuvel op.
Na iets minder dan 52minuten ben ik thuis.
Manno is er nog niet.
Ik neem een slok water en controleer op de computer of ik wat gemist heb, maar het is nog rustig.
Ik begin het toch wel een beetje koud te krijgen en zet de douche op de heetste stand. Lang laat ik de warme stralen over mijn lichaam lopen.
Ik ben tevreden.