Afscheid

Vrijdagnacht werd ik zwetend wakker; ik had gedroomd dat ik mij vergist had in de starttijd van de laatste Woolderesloop. Wanhopig probeerde ik alsnog op de startplaats te komen, maar ik was 6uur te laat en had alles gemist.

Gelukkig was het alleen maar een droom.

Alhoewel ik voor de zekerheid de wekker had gezet was ik vroeg wakker.

Rustig had ik alle tijd om het voor-een-wedstrijd-riedeltje af te werken.

Tis niet zo zeer bijgeloof dat ik altijd dezelfde onderbroek aan heb in een wedstrijd, of dat ik perse een glaasje verse jus d'orange en drie boterhammen met honing of appelstroop wil.

Het heeft er meer mee te maken dat zich bewezen heeft dat ik met dit voor-een-wedstrijd-riedeltje geen last krijg van schuur plekken of een klotsende maag.

Ik was zo mooi op tijd dat het nog te vroeg was om al te gaan. Rustig las ik nog wat in m'n boek. En redelijk ontspannen liep ik naar de auto.

Nog nooit heb ik een tijd móeten lopen. Nou ja, ik legde mezelf wel een limiet op en die druk was ook heus wel voelbaar, maar nooit lag die druk van buiten.

Ik had namelijk van te voren gekeken wat de mogelijkheden in het algemeen klassement waren voor mij en aangezien de prijzenpot verdeeld wordt tussen de nummers 1 t/m 5 was 5e worden best wel een klein beetje prestigieus.

En laat het nou zo zijn dat ik als ik maximaal een 48'er zou lopen, ik op de 5e plek zou eindigen van de dames senioren.

Er waren al weer aardig wat hardloperds toen ik op de Woolderes (= een wijk in Hengelo) aankwam. Terwijl ik in het schooltje een plekje zocht waar ik mijn katoenenbroek uit kon trekken om de hardloopbroek zichtbaar te maken kwam Jorien aan wandelen. Jorien is een oud klasgenootje van de praktijkondersteuneropleiding.

Begin december kwamen we elkaar al tegen bij de Snertloop. Ze maakte toen behoorlijk indruk met haar eindtijd.

Blij verrast maakte we ons samen klaar om naar de start te gaan.

Na een kort rondje inlopen zochten we een mooie plek uit om te starten; vrij vooraan, maar niet meer helemaal op één van de eerste rijen.

De spanning sloeg toch een beetje toe toen we met z'n allen op het startschot wachten.

Ik had namelijk speciaal getraind om een betere tijd dan de vorige keer te lopen, maar hoe zou het gaan? Bono was inmiddels ook alweer 3 weken gegroeid.

De eerste twee kilometer liepen Jorien en ik gelijk op. De eerste kilometer kwamen we door in 4:50min. Een stuk langzamer dan de vorige keer, maar ook een stuk beter vol te houden.

Het ging eigenlijk best soepel tot de 4 kilometer. Op bijna dezelfde plek als drie weken geleden kreeg ik weer steken. Gelukkig kreeg ik het allemaal onder controle en kwam ik door op de vijf kilometer in 24:40min.

Jorien was ik allang kwijt, die was bezig haar eerste 10 kilometer gelijk in een super tijd neer te zetten. Graag was ik met haar meegegaan, maar dat zat er gewoon niet in.

Als ik terug denk aan de wedstrijd ging het eigenlijk helemaal niet zo slecht, maar ook niet zo hard als ik gewild had. Mijn benen wilden wel, maar mijn ademhaling kreeg ik moeilijk onder controle.

Het bos ging voor het eerst goed. De ondergrond was niet bevroren, niet besneeuwd en niet glad.

Nog niet eerder heb ik dat stuk zo snel gedaan, maar de problemen kwamen tijdens het viaduct op rennen. Ik kreeg bijna geen lucht en had het idee dat ik begon te hyperventileren.

In de afdaling gaf ik mezelf een schop onder mijn kont en besloot de laatste 2,5km niet te miepen maar te rennen. Ik posteerde mijzelf achter een man die een lekker tempo liep en passeerde hem 700meter voor de finish. Niet heel aardig zo gebruik te maken van een ander, maar voor diegene die rechtvaardigheid hoog in het vaandel hebben staan: 100m voor de finish haalde hij mij weer in.

Na de finish stond Jorien met rood hoofd een lach op haar gezicht te wachten: een keurig tijd van 46:59.

Mijn eigen tijd was 48:14 (netto) een verbetering van mijn vorige tijd, dat wel.

Opgelucht dat het klaar was, maar toch ook wel een beetje teleurgesteld dat het niet harder ging.

Mijn vijfde plek is veilig gesteld. Laat die tegoedbon maar doorkomen!

Dit is mijn laatste zwangere wedstrijd geweest voorlopig.

Ik ga nu rustig afbouwen tot het hardlopen helemaal niet meer gaat en dan zal ik iets anders moeten gaan zoeken.

Zal een diep zwart gat worden; een hardloop-loos leven.. Maar ja, er komt ook iets heel moois voor terug. En hopelijk heb ik Bono nu alvast zoveel hardloop adrenaline meegegeven, dat ik over een jaar of 12 geduchte concurrentie kan verwachten..

Zonnetje

De belofte aan mijzelf dat ik weer netjes zou gaan trainen om de laatste Woolderesloop met goed fatsoen te volbrengen, heb ik gehouden.

Een straf is het zeker niet.

Ondanks dat het af en toe nog best wat koud is, is de lente in aantocht.

Vorige week zondag was het zelfs zo warm (tussen de buien door) dat ik aan een shirtje met korte mouwen genoeg had!

Helaas was het dinsdag met de baantraining al weer een stuk kouder, terwijl we toch wel flink aan het werk gezet zijn (drie kwartier spierversterkende oefeningen en een kwartiertje rennen, pff)

Ondanks een lichte spierpijn, op zijn minst stijve benen en buikspieren, kon ik het woensdag niet laten een stukkie te gaan rennen.

Ik had een halve dag vrij en de tijd die ik nuttig had gebruikt voor het kopen van een nieuw hardloopjasje en het bezoeken van de Hengelose markt, vond ik voldoende.

Dus hop; tight aan, nieuwe jasje aan en rondje Delden lopen.

Het ging lekker en soepel.

Zaterdag was het een stuk kouder en waaide het. Maar dat weerhield Manno en mij er niet van samen een rondje te doen.

En ondanks dat ik nu al op een aantal van drie trainingen deze week zat, kon ik het vanmorgen niet laten om wederom de hardloopschoenen aan te trekken en een lekker rustige duurtraining te doen.

Een beetje frisjes was het wel toen ik de deur uitstapte, maar dat merkte ik al snel niet meer toen ik begon met rennen.

Het zonnetje scheen hartelijk over de straten en ik besloot rondje ijsbaan Zenderen te doen. Zo'n 9 km.

Het was rustig op straat, afentoe een mede-hardloperd en afentoe wat wielrenners, maar verder kwam ik nauwelijks iemand tegen. De zege van een vroege zondagochtend.

In mijn oren dreunde enthousiast de muziek van Lady Gaga en Britney Spears. Niet mijn favoriete muziek, maar wel zeer geschikt om op te rennen.

Terwijl ik langs het AZC holde bedacht ik me ongeveer een halfjaar geleden hier voor het eerst te hebben gerend.

Ik trainde toen voor de 7heuvelenloop en deze route zou me voor het eerst tot de 8km voeren. Manno was bij me op de fiets om mijn snelheid en afstand goed te bepalen.

Ik weet nog hoe moe ik op het einde was en hoe trots dat ik het gehaald had.

Toen in korte broek en korte mouwen (ondanks dat het toch begin oktober moet zijn geweest) zweette ik me te pletter.

Nu rende ik hier weer met lange broek, jasje en Bono.

Het ging zo veel makkelijker dan toen, terwijl deze keer de route iets langer was dan toen.

Waar trainen al niet goed voor is.