Het enige wat ik er van mee gekregen heb, zijn de verhalen van de mede-hardloopgroep-renners die wel in staat waren 10km of 15km af te leggen.
Een beetje jammer vond ik het wel, dat ik niet mee kon doen.
Het idee dat ik in december nog had om mee te doen aan de halve marathon van Enschede, is al lang overboord.
Sinds de eerste dinsdag van februari heb ik me weer aangesloten bij de hardloopgroep.
Speciaal deze dag omdat er een baantraining op de planning stond.
Helaas, ijzel strooide roet in het eten. Het was zo ontzettend glad dat we na 5rondjes van de baan af gleden, richting kantine.
Een onverwacht heel rustige start dus.
Na veilig thuis te zijn gekomen en de volgende dagen geen spierpijn te hebben kunnen bespeuren, durfde ik het de volgende dinsdag weer aan.
Guido deelde mee dat hij ons even flink aan het werk ging zetten vandaag.. shit, heb ik weer.
'Gelukkig' kampt Mieke met een achilles-blessure en was ook Bert niet topfit. Gedrieën pufte wij achter de snelle mannen aan. Viel dat even flink tegen!
Met rode kop en goede voornemens om vaker te gaan rennen, kwam ik thuis. De volgende dag kon ik nauwelijks lopen..
De week erna vertelde ik Guido over mijn gebrek aan spierkracht/conditie en dat ik zo'n spierpijn had gehad. Verbaasd keek hij me aan.. 'zo heftig was het toch ook weer niet vorige week?' Nee, voor hem niet nee. Hij heeft de marathon van Berlijn in zijn benen en is tweede geworden in zijn leeftijdsklasse op de NK duathlon onverhard..
De week erna was ik zó moe dat ik niet eens mijn neus durfde te laten zien aan de groep.
Ik had nooit verwacht dat het me zo zwaar zou vallen om alles goed te organiseren.
Drie dagen werken, Danne verzorgen en de borstvoeding zorgen voor een gebrek aan tijd en energie.
Maar mijn motivatie om weer op conditie te komen is gelukkig nog steeds groot genoeg om door te zetten.
Ik ben er nog lang niet, maar langzaamaan lijkt de conditie steeds een beetje meer terug te komen.
Afgelopen dinsdag ging het eigenlijk best goed. Ik kan de mannen echt heus nog niet een beetje bijhouden, maar ik kon de training wel helemaal mee doen, en dat was voor het eerst!
Zelfs de snelle mannen viel het op, ondanks het feit dat ze steeds een heel eind voor me uit renden.
Vanavond, toen Manno thuis kwam en Danne net gevoed was en nog een poging deed te slapen, trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep redelijk makkelijk de 5km lantaarnpaal-route.
De tijd stelt nog niet veel voor (33min) maar ik hoefde niet diep te gaan.
Mijn lijf is nog niet helemaal klaar voor het 'zware' werk.
Maar schoorvoetend komt het vroegere enthousiasme steeds wat dichterbij.
Eind mei gaan we met de groep een weekendje naar DenBosch. Alwaar we ook meedoen aan de Vestingloop. Ik heb me opgegeven voor de 10km.
Dit is dan ook mijn doel op het moment.
Ik ben zeer benieuwd hoe de eerste wedstrijd zonder kind in mijn buik zal gaan verlopen.
Voorlopig gaan we flink ons best doen om de drie trainingen in de week te halen.
Den Bosch, ik kom er aan!
