Langzaam weer terug in conditie

Afgelopen zondag was de laatste Woolderesloop van dit seizoen.

Het enige wat ik er van mee gekregen heb, zijn de verhalen van de mede-hardloopgroep-renners die wel in staat waren 10km of 15km af te leggen.

Een beetje jammer vond ik het wel, dat ik niet mee kon doen.

Het idee dat ik in december nog had om mee te doen aan de halve marathon van Enschede, is al lang overboord.

Sinds de eerste dinsdag van februari heb ik me weer aangesloten bij de hardloopgroep.

Speciaal deze dag omdat er een baantraining op de planning stond.

Helaas, ijzel strooide roet in het eten. Het was zo ontzettend glad dat we na 5rondjes van de baan af gleden, richting kantine.

Een onverwacht heel rustige start dus.

Na veilig thuis te zijn gekomen en de volgende dagen geen spierpijn te hebben kunnen bespeuren, durfde ik het de volgende dinsdag weer aan.

Guido deelde mee dat hij ons even flink aan het werk ging zetten vandaag.. shit, heb ik weer.

'Gelukkig' kampt Mieke met een achilles-blessure en was ook Bert niet topfit. Gedrieën pufte wij achter de snelle mannen aan. Viel dat even flink tegen!

Met rode kop en goede voornemens om vaker te gaan rennen, kwam ik thuis. De volgende dag kon ik nauwelijks lopen..

De week erna vertelde ik Guido over mijn gebrek aan spierkracht/conditie en dat ik zo'n spierpijn had gehad. Verbaasd keek hij me aan.. 'zo heftig was het toch ook weer niet vorige week?' Nee, voor hem niet nee. Hij heeft de marathon van Berlijn in zijn benen en is tweede geworden in zijn leeftijdsklasse op de NK duathlon onverhard..

De week erna was ik zó moe dat ik niet eens mijn neus durfde te laten zien aan de groep.

Ik had nooit verwacht dat het me zo zwaar zou vallen om alles goed te organiseren.

Drie dagen werken, Danne verzorgen en de borstvoeding zorgen voor een gebrek aan tijd en energie.

Maar mijn motivatie om weer op conditie te komen is gelukkig nog steeds groot genoeg om door te zetten.

Ik ben er nog lang niet, maar langzaamaan lijkt de conditie steeds een beetje meer terug te komen.

Afgelopen dinsdag ging het eigenlijk best goed. Ik kan de mannen echt heus nog niet een beetje bijhouden, maar ik kon de training wel helemaal mee doen, en dat was voor het eerst!

Zelfs de snelle mannen viel het op, ondanks het feit dat ze steeds een heel eind voor me uit renden.

Vanavond, toen Manno thuis kwam en Danne net gevoed was en nog een poging deed te slapen, trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep redelijk makkelijk de 5km lantaarnpaal-route.

De tijd stelt nog niet veel voor (33min) maar ik hoefde niet diep te gaan.

Mijn lijf is nog niet helemaal klaar voor het 'zware' werk.

Maar schoorvoetend komt het vroegere enthousiasme steeds wat dichterbij.

Eind mei gaan we met de groep een weekendje naar DenBosch. Alwaar we ook meedoen aan de Vestingloop. Ik heb me opgegeven voor de 10km.

Dit is dan ook mijn doel op het moment.

Ik ben zeer benieuwd hoe de eerste wedstrijd zonder kind in mijn buik zal gaan verlopen.

Voorlopig gaan we flink ons best doen om de drie trainingen in de week te halen.

Den Bosch, ik kom er aan!

Nieuw begin

Medio maart schreef ik mijn laatste hardloopblog.

14 weken zwanger was ik toen en de wedstrijden werden te zwaar. Ik ben nog 5 weken doorgegaan met rondjes rennen, tot mijn lichaam en Bono zeiden dat het genoeg was.

Toen al riep ik dat ik 18december mijn eerste wedstrijd weer zou lopen.

18 september werd Bono Danne. Gelukkig was de bevalling niet zwaar en herstelde ik lichameljk redelijk spoedig.

Op internet las ik dat het lichaam 6weken na de bevalling voorzichtig wat sport aan kan.

De zaterdag dat Danne officieel 6weken zelf adem haalde rende ik mijn eerste kleine rondje. Het viel me erg mee, wat mijn enthousiasme aanwakkerde.

Een dag verplicht rust, met weinig spierpijn gaf me moed om de hardloopschoenen aan te trekken voor een stukje verder.

Helaas liep ik al snel tegen mijn toch wel moeie lijf aan. Pijntje hier, pijntje daar, het enthousiasme van het begin was aardig ver te zoeken. Ook omdat xrlfs een klein rondje rennen best wat voorbereidingen vraagt: Wie blijft er bij Danne, komt het uit met de voedingen (ik kan je beloven dat rennen met volle melkflessen geen pretje is), hoe zit het met mijn eigen voedingen en heb ik er überhaupt wel puf voor (gebroken nachten vallen ècht niet mee).

Door de aanmoedigingen van deez en geen, ben ik toch maar blijven proberen en langzaam ging het steeds beter en verdwenen de pijntjes.

Nu is het 16 december en staan Manno en ik allebei ingeschreven voor de 5km.

Vandaag was de generale repetitie.

Manno werkte vanuit huis, Danne had net flink gedronken en mijn energielevel was na twee nachten doorslapen, redelijk op peil.

Hardloopbroek uit de kast, warme kleding aan en op pad.

Even had ik een déjàvu: de kou, gure wind, gladde ondergrond en sneeuwvlokjes rond je hoofd gaven een vertrouwd gevoel. Was het vorig jaar niet net zo?

De Stepone loop was toen op één van de koudste dagen van het jaar. Overdag vroor het toen 8 graden en lag er sneeuw op het parcours.

Toch liep ik toen een heel redelijke tijd van 22min en een beetje, Wat mij de derde plek op leverde.

Heel niet slecht.

Hoeveel anders is het nu? Geen Zevenheuvelenloop in mijn benen, geen geharde spieren, geen huid die gewend is aan de kou. Nee, een derde plek gaat er dit jaar niet in zitten.

Mijn doelstelling zal zijn binnen het halfuur lopen. Dat moet kunnen.

Nu maar hopen dat het een beetje minder koud is, misschien komt Danne ons dan wel aanmoedigen bij de finish..

Afscheid

Vrijdagnacht werd ik zwetend wakker; ik had gedroomd dat ik mij vergist had in de starttijd van de laatste Woolderesloop. Wanhopig probeerde ik alsnog op de startplaats te komen, maar ik was 6uur te laat en had alles gemist.

Gelukkig was het alleen maar een droom.

Alhoewel ik voor de zekerheid de wekker had gezet was ik vroeg wakker.

Rustig had ik alle tijd om het voor-een-wedstrijd-riedeltje af te werken.

Tis niet zo zeer bijgeloof dat ik altijd dezelfde onderbroek aan heb in een wedstrijd, of dat ik perse een glaasje verse jus d'orange en drie boterhammen met honing of appelstroop wil.

Het heeft er meer mee te maken dat zich bewezen heeft dat ik met dit voor-een-wedstrijd-riedeltje geen last krijg van schuur plekken of een klotsende maag.

Ik was zo mooi op tijd dat het nog te vroeg was om al te gaan. Rustig las ik nog wat in m'n boek. En redelijk ontspannen liep ik naar de auto.

Nog nooit heb ik een tijd móeten lopen. Nou ja, ik legde mezelf wel een limiet op en die druk was ook heus wel voelbaar, maar nooit lag die druk van buiten.

Ik had namelijk van te voren gekeken wat de mogelijkheden in het algemeen klassement waren voor mij en aangezien de prijzenpot verdeeld wordt tussen de nummers 1 t/m 5 was 5e worden best wel een klein beetje prestigieus.

En laat het nou zo zijn dat ik als ik maximaal een 48'er zou lopen, ik op de 5e plek zou eindigen van de dames senioren.

Er waren al weer aardig wat hardloperds toen ik op de Woolderes (= een wijk in Hengelo) aankwam. Terwijl ik in het schooltje een plekje zocht waar ik mijn katoenenbroek uit kon trekken om de hardloopbroek zichtbaar te maken kwam Jorien aan wandelen. Jorien is een oud klasgenootje van de praktijkondersteuneropleiding.

Begin december kwamen we elkaar al tegen bij de Snertloop. Ze maakte toen behoorlijk indruk met haar eindtijd.

Blij verrast maakte we ons samen klaar om naar de start te gaan.

Na een kort rondje inlopen zochten we een mooie plek uit om te starten; vrij vooraan, maar niet meer helemaal op één van de eerste rijen.

De spanning sloeg toch een beetje toe toen we met z'n allen op het startschot wachten.

Ik had namelijk speciaal getraind om een betere tijd dan de vorige keer te lopen, maar hoe zou het gaan? Bono was inmiddels ook alweer 3 weken gegroeid.

De eerste twee kilometer liepen Jorien en ik gelijk op. De eerste kilometer kwamen we door in 4:50min. Een stuk langzamer dan de vorige keer, maar ook een stuk beter vol te houden.

Het ging eigenlijk best soepel tot de 4 kilometer. Op bijna dezelfde plek als drie weken geleden kreeg ik weer steken. Gelukkig kreeg ik het allemaal onder controle en kwam ik door op de vijf kilometer in 24:40min.

Jorien was ik allang kwijt, die was bezig haar eerste 10 kilometer gelijk in een super tijd neer te zetten. Graag was ik met haar meegegaan, maar dat zat er gewoon niet in.

Als ik terug denk aan de wedstrijd ging het eigenlijk helemaal niet zo slecht, maar ook niet zo hard als ik gewild had. Mijn benen wilden wel, maar mijn ademhaling kreeg ik moeilijk onder controle.

Het bos ging voor het eerst goed. De ondergrond was niet bevroren, niet besneeuwd en niet glad.

Nog niet eerder heb ik dat stuk zo snel gedaan, maar de problemen kwamen tijdens het viaduct op rennen. Ik kreeg bijna geen lucht en had het idee dat ik begon te hyperventileren.

In de afdaling gaf ik mezelf een schop onder mijn kont en besloot de laatste 2,5km niet te miepen maar te rennen. Ik posteerde mijzelf achter een man die een lekker tempo liep en passeerde hem 700meter voor de finish. Niet heel aardig zo gebruik te maken van een ander, maar voor diegene die rechtvaardigheid hoog in het vaandel hebben staan: 100m voor de finish haalde hij mij weer in.

Na de finish stond Jorien met rood hoofd een lach op haar gezicht te wachten: een keurig tijd van 46:59.

Mijn eigen tijd was 48:14 (netto) een verbetering van mijn vorige tijd, dat wel.

Opgelucht dat het klaar was, maar toch ook wel een beetje teleurgesteld dat het niet harder ging.

Mijn vijfde plek is veilig gesteld. Laat die tegoedbon maar doorkomen!

Dit is mijn laatste zwangere wedstrijd geweest voorlopig.

Ik ga nu rustig afbouwen tot het hardlopen helemaal niet meer gaat en dan zal ik iets anders moeten gaan zoeken.

Zal een diep zwart gat worden; een hardloop-loos leven.. Maar ja, er komt ook iets heel moois voor terug. En hopelijk heb ik Bono nu alvast zoveel hardloop adrenaline meegegeven, dat ik over een jaar of 12 geduchte concurrentie kan verwachten..

Zonnetje

De belofte aan mijzelf dat ik weer netjes zou gaan trainen om de laatste Woolderesloop met goed fatsoen te volbrengen, heb ik gehouden.

Een straf is het zeker niet.

Ondanks dat het af en toe nog best wat koud is, is de lente in aantocht.

Vorige week zondag was het zelfs zo warm (tussen de buien door) dat ik aan een shirtje met korte mouwen genoeg had!

Helaas was het dinsdag met de baantraining al weer een stuk kouder, terwijl we toch wel flink aan het werk gezet zijn (drie kwartier spierversterkende oefeningen en een kwartiertje rennen, pff)

Ondanks een lichte spierpijn, op zijn minst stijve benen en buikspieren, kon ik het woensdag niet laten een stukkie te gaan rennen.

Ik had een halve dag vrij en de tijd die ik nuttig had gebruikt voor het kopen van een nieuw hardloopjasje en het bezoeken van de Hengelose markt, vond ik voldoende.

Dus hop; tight aan, nieuwe jasje aan en rondje Delden lopen.

Het ging lekker en soepel.

Zaterdag was het een stuk kouder en waaide het. Maar dat weerhield Manno en mij er niet van samen een rondje te doen.

En ondanks dat ik nu al op een aantal van drie trainingen deze week zat, kon ik het vanmorgen niet laten om wederom de hardloopschoenen aan te trekken en een lekker rustige duurtraining te doen.

Een beetje frisjes was het wel toen ik de deur uitstapte, maar dat merkte ik al snel niet meer toen ik begon met rennen.

Het zonnetje scheen hartelijk over de straten en ik besloot rondje ijsbaan Zenderen te doen. Zo'n 9 km.

Het was rustig op straat, afentoe een mede-hardloperd en afentoe wat wielrenners, maar verder kwam ik nauwelijks iemand tegen. De zege van een vroege zondagochtend.

In mijn oren dreunde enthousiast de muziek van Lady Gaga en Britney Spears. Niet mijn favoriete muziek, maar wel zeer geschikt om op te rennen.

Terwijl ik langs het AZC holde bedacht ik me ongeveer een halfjaar geleden hier voor het eerst te hebben gerend.

Ik trainde toen voor de 7heuvelenloop en deze route zou me voor het eerst tot de 8km voeren. Manno was bij me op de fiets om mijn snelheid en afstand goed te bepalen.

Ik weet nog hoe moe ik op het einde was en hoe trots dat ik het gehaald had.

Toen in korte broek en korte mouwen (ondanks dat het toch begin oktober moet zijn geweest) zweette ik me te pletter.

Nu rende ik hier weer met lange broek, jasje en Bono.

Het ging zo veel makkelijker dan toen, terwijl deze keer de route iets langer was dan toen.

Waar trainen al niet goed voor is.

3e Woolderesloop

Vandaag geen sneeuw, niet belachelijk koud en toch de start van de Woolderesloop!
De 3e om precies te zijn, voor mij de 2e.

Toch was er wederom een twijvel om te starten.
De afgelopen 1,5 week had ik niet getraind. Mede door de gladheid, maar ook door de vermoeidheid die er toch wel inhakt.
Afgelopen vrijdag scheen het zonnetje en waren de wegen sneeuwvrij.
Snel de hardloopschoenen aan, en kijken of ik de 10km nog kon halen. Niet dus.
Na 5km liep ik te puffen en steunen en besloot het rondje in te korten.
Zaterdagochtend herkansing. Ik moest en zou de 10 halen, anders zou ik moeten starten op de 5km van de Woolderes, en dat zag ik toch niet zo zitten.
In zwangerschapstempo de 10 volbracht. Een keurige 1uur rond..
Toen ik dit Manno vertelde en hem ook mededeelde dat ik op de 10 ging starten zondagochtend en een tijd rond de 50min. wilde rennen, lachte hij me nog net niet uit.

Zondag 8:30u: met moeite 3 boterhammen naar binnen werken.
Hardlopen met een boontje in je buik kan prima, maar hardlopen met een boontje en een lege maag is geen optie.
Manno had 's nachts naar de gouden overwinning van Mark Tuitert gekeken en had weinig zin om een uur in de kou te wachten tot ik een keer aan kwam kakken.
Dus in m'n eentje stapte ik in de auto en reed naar Hengelo.
De auto gaf -1.0 aan, maar de gevoels temperatuur lag veel lager.
Tijdens het inlopen kwam ik Edwin en Margot tegen. Gedrieën deden we wat rek- en strekoefeningen en bibberden we terug naar de start. Edwin wilde een 47'er lopen, Margot wilde alleen finishen.
Bij de start kwamen we Mieke tegen, brutaal kropen we onder het afzetlint naar haar toe en zo stonden we op de tweede rij na de geinviteerde lopers, hihi.
Het startsein klonk en iedereen sprinte weg. Ik was van plan Edwin bij te houden, en holde Mieke en Margot voorbij.
Edwin ging echter wel erg hard van start en na 500m liet ik hem gaan. Dit zou mijn dood worden!
Bij het 1km punt zat ik op 4:30min. Oeps.. een beetje te hard!
Maar ach.. het rende wel oké, kijken hoever ik kon komen. Niet zo heel ver zou blijken..

Ondertussen werd ik links en rechts ingehaald en liepen de mensen die voor mij liepen bij me weg. Pff.. zelf inhalen is beter voor je ego en het positieve denken!
Ergens tussen de 3 en 4km kwam er een fietser naast me rijden: Guido. Alsof we in de training waren kletsten we wat over zijn rug (die belemmerde dat hij zijn tweede plek op de 15km kon verdedigen) en over de tunneltjes waar het mogelijk wat glad kon zijn.
Ik zei dat ik met Edwin mee had willen lopen, maar dat hij te hard van start ging voor mij.
Guido wees mij op een man, zo'n 200m voor me: Edwin! Hé!
We namen afscheid en Guido fietste naar Edwin toe. Ik kon niet harder en bleef op veilige afstand.
Het ging niet makkelijk. M'n benen waren niet zo soepel als anders en ik kreeg steken in mijn zij.
Op de 5km kwam ik door in 23:40. Hmm.. toch niet eens zo slecht!
Maar ik voelde al dat de tweede helft zwaar ging worden.
Tuurlijk zijn daar allerlei verklaringen voor: een stuiterend boontje, m'n nieuwe cupmaat, het wat zwaarder worden en natuurlijk de vlagen misselijkheid die met enige regelmaat voorbij komen zetten. Maar de belangrijkste boosdoener is toch echt het gebrek aan training.
Het bos was zwaar. De vorige keer was het lastig door de sneeuw. Nu was het zwaar door de bevroren, niet vlakke, ondergrond.
Ik was opgelucht dat het viaduct in zicht kwam, mijn tempo was ondertussen dramatisch gezakt en ik werd continue ingehaald.
Gelukkig hervond ik me in de afdaling en bij het bordje 8km kreeg ik weer wat moed. Nog maar 2km. Dit kan ik wel.
Ik sloot me aan bij een groepje mannen dat me net had ingehaald en gezamelijk renden we het laatste stukkie.
Bij het passeren van de finish stond de teller op 48:43min. Later zou blijken 12e dame en 3e van de dames senioren.
Zo. Toch maar mooi gedaan. Geen 45'er wat ik zo graag zou willen. Maar wel een verbetering van mijn vorige tijd. En die 45'er? Nu toch echt weer drie keer in de week trainen, misschien dan bij de laatste Woolderesloop!!

Baantraining

Na al mijn enthousiasme over het hardlopen en de progressie waar maar geen eind aan leek te komen ben ik dan nu toch echt aangekomen in een hardloop-dip.
Niet dat ik het niet meer leuk vind, maar het wil even niet zo.
Dat het buiten koud, nat, glad en onprettig is zal hier zeker een steentje aan bijdragen, alhoewel ik hier eerder niet zo veel problemen mee had.
Afgelopen zondag was de 2e Woolderesloop.
Manno zou de 5km weer doen, ik wilde voor 45min. op de 10km gaan. Zaterdag rustige dag gehouden en op tijd naar bed.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig: wintersebuien en wind. Ach, als de ondergrond maar vrij en renbaar is.
We stonden bijtijds op en openden de gordijnen: Wit!! Alles was wit, en niet zo'n beetje ook. Een dik tapijt lag er over de tuin.
Ook aan de voorkant van het huis had het gesneeuwd.. de weg was wit, en zag er glibberig uit.
Stilletjes liepen we naar beneden. De twijfel had toegeslagen.
Snel de computer aan voor berichten van MPM, de organisator van de wedstrijd.
Een kortberichtje: het strooizout is op, het parcours zal niet sneeuwvrij zijn.
Al kauwend op een broodje besloten we dat deelname meer kwaad dan goed zal doen.
Teleurgesteld dat de prachtige winter zo lang aanhoud, trokken we toch onze renschoenen aan en zijn we een rondje door Twickel gaan hollen. Op rustig tempo en op de heule gladde stukken wandelend.
Nu maar hopen dat over 3 weken, als de 3e Woolderesloop plaats vindt, vrouwtje Dooi het heeft gewonnen van koning Winter (2jaar vrijeschool laat zijn sporen na ;-))

Gister was het de eerste dinsdag van de maand. Wat betekend baantraining. Vorige maand ging het niet door omdat er te veel sneeuw op de baan lag. Dus ik was erg benieuwd hoe het deze keer zou zijn.
Dinsdagochtend zaten mijn collega en ik al vroeg in de auto naar Ede voor het congres 'Diabetes D-Day' het sneeuwde flink, en dat deed het nog steeds toen we om 17u in de auto terug zaten. Alhoewel het steeds meer op regen leek.
Het was druk op de weg en we deden er meer dan een uur over om thuis te komen.
Moe en gaar, snel wat eten in elkaar gedraait om maar te hopen dat het snel genoeg zou zakken voor het rennen.
Helaas.
De stress van snel koken, snel eten, snel omkleden, snel de auto in, sukkelaars voor je op de weg, nèt op tijd in het stadion zijn, hielp niet mee met het verwerken van de macaroni.
De baan bleek gedeeltelijk beloopbaar, maar was heel erg nat. En werd ook steeds natter want het pieste werkelijk uit de lucht.
De opkomst was toch nog heel redelijk. Dus met een aardige groep renden we achter elkaar ons inlooprondje.
Guido vertelde dat hij tweede was geworden bij de Woolderesloop, maar dat het spekglad was geweest. Ook van anderen druppelden de verhalen binnen dat het weinig leuk was geweest.
Stiekem was ik hier blij mee. Was best een beetje zuur geweest als het parcour wel goed te lopen was en ik had afgehaakt vanwege gladheids-angst.
Ondertussen begonnen we al behoorlijk nat te regenen, dus we besloten de verdere warmingup binnen te doen.
Een halfuur lang buikspieroefeningen, bovenbeenspieroefeningen en nog een keer buikspieroefeningen.. pff.. het viel niet mee, maar alles beter dan weer die regen in.
Na dat halfuur trokken we de jassen weer aan en was het tijd voor trap-oefeningen.
Het FBKstadion heeft namelijk tribunes met trappen. En die hebben we eens even heel goed bekeken. 100x op en neer die trappen op, met twee benen tegelijk, zijdelings, zo snelmogelijk of als een kikker een tree overslaand.
Hilariteit afgewisseld met gepuf.
De regen was langzaam overgegaan in sneeuw, maar gelukkig in de zelfde dichtheid.
Diepe plassen glommen op de baan.
Stiekem hoopte ik dat we de baantraining zouden overslaan, maar Guido kennende is er geen enkel excuus om niet te trainen.
Dus, hop, de baan op. 4rondjes van 300m snel en 100m langzaam, gevolgd door 4rondjes 200m snel en 200m langzaam.
Direct met de versnelling voelde ik al dat mijn benen niet lekker voelden. M'n buik zat nog steeds vol met macaroni en ik begon het koud te krijgen.
'Zo, eerste rondje volbracht. Jeetje wat ben ik buiten adem! Normaal herstel ik veel sneller! Ohnee, de 100m is al weer voorbij.. pff.. nog maar weer een keer'
Het ging voor geen meter, de snelheid was er wel, maar het voelde helemaal niet soepel of warm.
Alles was doorweekt, van mijn petje tot m'n sokken.
En elke keer duurde de 100m rust veel te kort om weer op adem te komen.
Na met moeite de eerste 4 rondjes te hebben volbracht en voor de 5de keer macaroni te hebben gegeten, besloot ik van de natte baan te stappen.
Een hoop commentaar natuurlijk van de anderen, Guido kwam zelfs bij me staan om polshoogte te nemen. Maar hoe leg je uit dat het gewoon niet wou?
Ik haalde de drukke dag, de macaroni en zelfs het natte weer aan, maar toch voelde het als smoesjes.
Een beetje sip sloeg ik de thee/koffie/bijpraat-sessie over en ging linea recta naar huis.
IJskoud en tot op m'n ondergoed doorweekt trok ik midden in de woonkamer al mijn kleren uit en al mopperend warme kleren van Manno aan.
Ik had zelfs geen puf om onder de douche te stappen.
Gelukkig heb ik vandaag toch een lichte spierpijn in mijn buikspieren, wat me het gevoel geeft dat ik wel ièts gedaan heb gister.
Voor vrijdag maar duimen dat de lente om de hoek komt kijken, want ik wil nu eindelijk wel weer eens gewoon rustig mijn rondje kunnen rennen, zonder 5lagen kleren aan te moeten, of angst te hebben om te vallen.
Vrouwtje dooi: doe je best!

Hardlopen op bijscholing

21 en 22 januari staan op de kalender voor de cursus Adembenemend.
Twee dagen lang alle in's en out's over Astma en COPD.
Een drukke week omdat de woensdagavond gereserveerd is voor bijscholing over insuline therapie bij diabetes en de dinsdagavond voor Droog Brood in de schouwburg van Enschede.
Hardlopen schoot er dus een beetje bij in deze week.

Donderdag komen we aan in Papendal (ja, het sportcomplex/congerscentrum) na inchecken en handtekening zetten voor aanwezigheid werd ons gevraagd een keuze te maken uit vijf gekleurde papiertjes. Waar we voor kozen wilde de mevrouw van de administratie niet vertellen, alleen dat het voor de avondactiviteit zou zijn.
Ik koos voor lichtblauw.
Na vele kopjes koffie, thee en informatie werd het 17:00u. Op het tijdschema stond aangegeven dat er nu tijd was voor omkleden in sportievekleding.
Geen idee wat er precies bedoelt wordt met sportkleding ( zwempak? schaatsen? bergschoenen? hardloop pakje? Paardrijbroek?) Veilig had ik thuis al voor een lange joggingbroek, een functioneelshirt, vest en hardloopschoenen gekozen.
Met het verzamelen in de grote zaal kwamen de meest bijzondere uitdossingen de ruimte binnen druppelen: de ene in korte broek met fitness schoenen, de ander in strak fietspakje en weer een ander in hardlooptenue. Een beetje ongemakkelijk zat iedereen wat te schuivelen op zijn stoel tot er een trainer de aandacht vroeg. Hij deed er een uur over om te vertellen wat nu precies bedoelt werd met sportieve activiteit, en wat de gekozen kleurtjes betekenden.
Sommige vielen half in slaap, anderen zaten te wippen op hun stoel, tot het moment suprème kwam; de onthulling.
Grote consternatie! Donker blauw ging fitnessen, geel zou een circuit afleggen, groen stond voor een GPS tocht, oranje is hardlopen, lichtblauw Nordicwalken.
Shit! Ik wil hardlopen en niet suf met stokken wandelen!
Ik had al gezien dat ze op het terrein een echte wedstrijdbaan hebben..
Een snelle blik om mij heen deed mij leren dat er een heel aantal oranje briefjes-mensen zaten.
Zonder twijfel schoot ik een huisarts met iets overgewicht aan, inschattend dat hij geen hardloperd is, en liever wat rustiger zou willen Nordicwalken.. Helaas. Hij was aan het trainen voor de halve marathon en wilde dolgraag lopen.. shit.
Na nog twee mislukte ruil-pogingen had ik dan toch iemand te pakken die helemaal niks wilde, dus ook niet hardlopen. Dankbaar nam ik zijn oranje briefje over en sloot me aan bij de hardloopgroep.
De man in hardlooptenue zat er uiteraard ook bij en nog een paar in flitsende pakjes. Dat bood perspectief. Deze groep ziende, een uitzondering daargelaten, zag er uit als een 5km-moet-te doen-zijn-groep.
De huisarts-met-overgewicht en ik liepen samen op en kletste wat over hardloopperikelen.
Op de baan aangekomen volgde wat uitleg en mochten we ijskoude hartslagmeter banden om onze buik vouwen.
Nu ging het toch echt beginnen. We stapten de baan op voor een kort inloop rondje. De blauwe sintelbaan voelde hetzelfde aan als de rood/oranje in het FBK stadion, maar toch was het anders.
Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen en had er zin in.
Na het rondje deden we wat dynamische warmingup oefeningen, waarbij helaas toch nog 1 à 2 gewonden vielen. Gelukkig bestond de helft van de groep uit huisartsen, dus we konden snel weer door.
Loopscholing stond er op het programma. Wat sabiliteitsoefeningen en versnellinkjes.
Menigeen was al flink aan het hijgen en één man melde een hartfrequentie van over de 200..
Dat was niet zo'n goed teken voor het vervolg van de training..
Na de loopscholing was het de bedoeling het geleerde in praktijk te brengen: drie rondjes baan op 60-80% van maximale hartfrequentie. Jeuh! dacht ik. Ik mag los!
Met z'n drieën renden we weg: de man in hardlooptenue, de huisarts-met-overgewicht en ik.
De man in hardlooptenue bleek al snel een hoger tempo te hebben dan mijn gesprekspartner en hij liep bij ons weg. Wij waren nog gezellig aan het kletsen.
Na een paar minuten kwam 'de trainer' naast ons lopen en sommeerde mij mijn eigen tempo aan te houden en niet bij elkaar te blijven. Aangezien de huisarts steeds meer buitenadem begon te raken en zijn tempo liet zakken, vond ik dat niet heel erg. Ik schroefde het tempo op en deed een poging bij de man-in-hardloop-tenue te komen. Ik had ondertussen al gehoord dat hij marathons liep in het verleden en dat hij nu 62 is. Een moeilijke maar haalbare kaart dacht ik.
De oude-taaie gaf echter geen krimp en op het moment dat ik dacht dichter bij te komen, deed hij er nog een schepje bovenop. Ondertussen haalden we beide de achterhoede van de resterende groep in.
De drie rondjes waren sneller voltooid dan verwacht en de trainer droeg ons op alvast uit te lopen.

Met lekker warme spieren en een frisse neus wandelden we uiteindelijk terug naar het hotel waar tijd was ingeruimd om te douchen en ons klaar te maken voor het diner.
Liggend op het luxe bed in mijn prive hotelkamer belde ik Manno om te vertellen van mijn dag.
Ik mocht hardlopen :-)