Baantraining

Na al mijn enthousiasme over het hardlopen en de progressie waar maar geen eind aan leek te komen ben ik dan nu toch echt aangekomen in een hardloop-dip.
Niet dat ik het niet meer leuk vind, maar het wil even niet zo.
Dat het buiten koud, nat, glad en onprettig is zal hier zeker een steentje aan bijdragen, alhoewel ik hier eerder niet zo veel problemen mee had.
Afgelopen zondag was de 2e Woolderesloop.
Manno zou de 5km weer doen, ik wilde voor 45min. op de 10km gaan. Zaterdag rustige dag gehouden en op tijd naar bed.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig: wintersebuien en wind. Ach, als de ondergrond maar vrij en renbaar is.
We stonden bijtijds op en openden de gordijnen: Wit!! Alles was wit, en niet zo'n beetje ook. Een dik tapijt lag er over de tuin.
Ook aan de voorkant van het huis had het gesneeuwd.. de weg was wit, en zag er glibberig uit.
Stilletjes liepen we naar beneden. De twijfel had toegeslagen.
Snel de computer aan voor berichten van MPM, de organisator van de wedstrijd.
Een kortberichtje: het strooizout is op, het parcours zal niet sneeuwvrij zijn.
Al kauwend op een broodje besloten we dat deelname meer kwaad dan goed zal doen.
Teleurgesteld dat de prachtige winter zo lang aanhoud, trokken we toch onze renschoenen aan en zijn we een rondje door Twickel gaan hollen. Op rustig tempo en op de heule gladde stukken wandelend.
Nu maar hopen dat over 3 weken, als de 3e Woolderesloop plaats vindt, vrouwtje Dooi het heeft gewonnen van koning Winter (2jaar vrijeschool laat zijn sporen na ;-))

Gister was het de eerste dinsdag van de maand. Wat betekend baantraining. Vorige maand ging het niet door omdat er te veel sneeuw op de baan lag. Dus ik was erg benieuwd hoe het deze keer zou zijn.
Dinsdagochtend zaten mijn collega en ik al vroeg in de auto naar Ede voor het congres 'Diabetes D-Day' het sneeuwde flink, en dat deed het nog steeds toen we om 17u in de auto terug zaten. Alhoewel het steeds meer op regen leek.
Het was druk op de weg en we deden er meer dan een uur over om thuis te komen.
Moe en gaar, snel wat eten in elkaar gedraait om maar te hopen dat het snel genoeg zou zakken voor het rennen.
Helaas.
De stress van snel koken, snel eten, snel omkleden, snel de auto in, sukkelaars voor je op de weg, nèt op tijd in het stadion zijn, hielp niet mee met het verwerken van de macaroni.
De baan bleek gedeeltelijk beloopbaar, maar was heel erg nat. En werd ook steeds natter want het pieste werkelijk uit de lucht.
De opkomst was toch nog heel redelijk. Dus met een aardige groep renden we achter elkaar ons inlooprondje.
Guido vertelde dat hij tweede was geworden bij de Woolderesloop, maar dat het spekglad was geweest. Ook van anderen druppelden de verhalen binnen dat het weinig leuk was geweest.
Stiekem was ik hier blij mee. Was best een beetje zuur geweest als het parcour wel goed te lopen was en ik had afgehaakt vanwege gladheids-angst.
Ondertussen begonnen we al behoorlijk nat te regenen, dus we besloten de verdere warmingup binnen te doen.
Een halfuur lang buikspieroefeningen, bovenbeenspieroefeningen en nog een keer buikspieroefeningen.. pff.. het viel niet mee, maar alles beter dan weer die regen in.
Na dat halfuur trokken we de jassen weer aan en was het tijd voor trap-oefeningen.
Het FBKstadion heeft namelijk tribunes met trappen. En die hebben we eens even heel goed bekeken. 100x op en neer die trappen op, met twee benen tegelijk, zijdelings, zo snelmogelijk of als een kikker een tree overslaand.
Hilariteit afgewisseld met gepuf.
De regen was langzaam overgegaan in sneeuw, maar gelukkig in de zelfde dichtheid.
Diepe plassen glommen op de baan.
Stiekem hoopte ik dat we de baantraining zouden overslaan, maar Guido kennende is er geen enkel excuus om niet te trainen.
Dus, hop, de baan op. 4rondjes van 300m snel en 100m langzaam, gevolgd door 4rondjes 200m snel en 200m langzaam.
Direct met de versnelling voelde ik al dat mijn benen niet lekker voelden. M'n buik zat nog steeds vol met macaroni en ik begon het koud te krijgen.
'Zo, eerste rondje volbracht. Jeetje wat ben ik buiten adem! Normaal herstel ik veel sneller! Ohnee, de 100m is al weer voorbij.. pff.. nog maar weer een keer'
Het ging voor geen meter, de snelheid was er wel, maar het voelde helemaal niet soepel of warm.
Alles was doorweekt, van mijn petje tot m'n sokken.
En elke keer duurde de 100m rust veel te kort om weer op adem te komen.
Na met moeite de eerste 4 rondjes te hebben volbracht en voor de 5de keer macaroni te hebben gegeten, besloot ik van de natte baan te stappen.
Een hoop commentaar natuurlijk van de anderen, Guido kwam zelfs bij me staan om polshoogte te nemen. Maar hoe leg je uit dat het gewoon niet wou?
Ik haalde de drukke dag, de macaroni en zelfs het natte weer aan, maar toch voelde het als smoesjes.
Een beetje sip sloeg ik de thee/koffie/bijpraat-sessie over en ging linea recta naar huis.
IJskoud en tot op m'n ondergoed doorweekt trok ik midden in de woonkamer al mijn kleren uit en al mopperend warme kleren van Manno aan.
Ik had zelfs geen puf om onder de douche te stappen.
Gelukkig heb ik vandaag toch een lichte spierpijn in mijn buikspieren, wat me het gevoel geeft dat ik wel ièts gedaan heb gister.
Voor vrijdag maar duimen dat de lente om de hoek komt kijken, want ik wil nu eindelijk wel weer eens gewoon rustig mijn rondje kunnen rennen, zonder 5lagen kleren aan te moeten, of angst te hebben om te vallen.
Vrouwtje dooi: doe je best!