Vandaag geen sneeuw, niet belachelijk koud en toch de start van de Woolderesloop!
De 3e om precies te zijn, voor mij de 2e.
Toch was er wederom een twijvel om te starten.
De afgelopen 1,5 week had ik niet getraind. Mede door de gladheid, maar ook door de vermoeidheid die er toch wel inhakt.
Afgelopen vrijdag scheen het zonnetje en waren de wegen sneeuwvrij.
Snel de hardloopschoenen aan, en kijken of ik de 10km nog kon halen. Niet dus.
Na 5km liep ik te puffen en steunen en besloot het rondje in te korten.
Zaterdagochtend herkansing. Ik moest en zou de 10 halen, anders zou ik moeten starten op de 5km van de Woolderes, en dat zag ik toch niet zo zitten.
In zwangerschapstempo de 10 volbracht. Een keurige 1uur rond..
Toen ik dit Manno vertelde en hem ook mededeelde dat ik op de 10 ging starten zondagochtend en een tijd rond de 50min. wilde rennen, lachte hij me nog net niet uit.
Zondag 8:30u: met moeite 3 boterhammen naar binnen werken.
Hardlopen met een boontje in je buik kan prima, maar hardlopen met een boontje en een lege maag is geen optie.
Manno had 's nachts naar de gouden overwinning van Mark Tuitert gekeken en had weinig zin om een uur in de kou te wachten tot ik een keer aan kwam kakken.
Dus in m'n eentje stapte ik in de auto en reed naar Hengelo.
De auto gaf -1.0 aan, maar de gevoels temperatuur lag veel lager.
Tijdens het inlopen kwam ik Edwin en Margot tegen. Gedrieën deden we wat rek- en strekoefeningen en bibberden we terug naar de start. Edwin wilde een 47'er lopen, Margot wilde alleen finishen.
Bij de start kwamen we Mieke tegen, brutaal kropen we onder het afzetlint naar haar toe en zo stonden we op de tweede rij na de geinviteerde lopers, hihi.
Het startsein klonk en iedereen sprinte weg. Ik was van plan Edwin bij te houden, en holde Mieke en Margot voorbij.
Edwin ging echter wel erg hard van start en na 500m liet ik hem gaan. Dit zou mijn dood worden!
Bij het 1km punt zat ik op 4:30min. Oeps.. een beetje te hard!
Maar ach.. het rende wel oké, kijken hoever ik kon komen. Niet zo heel ver zou blijken..
Ondertussen werd ik links en rechts ingehaald en liepen de mensen die voor mij liepen bij me weg. Pff.. zelf inhalen is beter voor je ego en het positieve denken!
Ergens tussen de 3 en 4km kwam er een fietser naast me rijden: Guido. Alsof we in de training waren kletsten we wat over zijn rug (die belemmerde dat hij zijn tweede plek op de 15km kon verdedigen) en over de tunneltjes waar het mogelijk wat glad kon zijn.
Ik zei dat ik met Edwin mee had willen lopen, maar dat hij te hard van start ging voor mij.
Guido wees mij op een man, zo'n 200m voor me: Edwin! Hé!
We namen afscheid en Guido fietste naar Edwin toe. Ik kon niet harder en bleef op veilige afstand.
Het ging niet makkelijk. M'n benen waren niet zo soepel als anders en ik kreeg steken in mijn zij.
Op de 5km kwam ik door in 23:40. Hmm.. toch niet eens zo slecht!
Maar ik voelde al dat de tweede helft zwaar ging worden.
Tuurlijk zijn daar allerlei verklaringen voor: een stuiterend boontje, m'n nieuwe cupmaat, het wat zwaarder worden en natuurlijk de vlagen misselijkheid die met enige regelmaat voorbij komen zetten. Maar de belangrijkste boosdoener is toch echt het gebrek aan training.
Het bos was zwaar. De vorige keer was het lastig door de sneeuw. Nu was het zwaar door de bevroren, niet vlakke, ondergrond.
Ik was opgelucht dat het viaduct in zicht kwam, mijn tempo was ondertussen dramatisch gezakt en ik werd continue ingehaald.
Gelukkig hervond ik me in de afdaling en bij het bordje 8km kreeg ik weer wat moed. Nog maar 2km. Dit kan ik wel.
Ik sloot me aan bij een groepje mannen dat me net had ingehaald en gezamelijk renden we het laatste stukkie.
Bij het passeren van de finish stond de teller op 48:43min. Later zou blijken 12e dame en 3e van de dames senioren.
Zo. Toch maar mooi gedaan. Geen 45'er wat ik zo graag zou willen. Maar wel een verbetering van mijn vorige tijd. En die 45'er? Nu toch echt weer drie keer in de week trainen, misschien dan bij de laatste Woolderesloop!!
De 3e om precies te zijn, voor mij de 2e.
Toch was er wederom een twijvel om te starten.
De afgelopen 1,5 week had ik niet getraind. Mede door de gladheid, maar ook door de vermoeidheid die er toch wel inhakt.
Afgelopen vrijdag scheen het zonnetje en waren de wegen sneeuwvrij.
Snel de hardloopschoenen aan, en kijken of ik de 10km nog kon halen. Niet dus.
Na 5km liep ik te puffen en steunen en besloot het rondje in te korten.
Zaterdagochtend herkansing. Ik moest en zou de 10 halen, anders zou ik moeten starten op de 5km van de Woolderes, en dat zag ik toch niet zo zitten.
In zwangerschapstempo de 10 volbracht. Een keurige 1uur rond..
Toen ik dit Manno vertelde en hem ook mededeelde dat ik op de 10 ging starten zondagochtend en een tijd rond de 50min. wilde rennen, lachte hij me nog net niet uit.
Zondag 8:30u: met moeite 3 boterhammen naar binnen werken.
Hardlopen met een boontje in je buik kan prima, maar hardlopen met een boontje en een lege maag is geen optie.
Manno had 's nachts naar de gouden overwinning van Mark Tuitert gekeken en had weinig zin om een uur in de kou te wachten tot ik een keer aan kwam kakken.
Dus in m'n eentje stapte ik in de auto en reed naar Hengelo.
De auto gaf -1.0 aan, maar de gevoels temperatuur lag veel lager.
Tijdens het inlopen kwam ik Edwin en Margot tegen. Gedrieën deden we wat rek- en strekoefeningen en bibberden we terug naar de start. Edwin wilde een 47'er lopen, Margot wilde alleen finishen.
Bij de start kwamen we Mieke tegen, brutaal kropen we onder het afzetlint naar haar toe en zo stonden we op de tweede rij na de geinviteerde lopers, hihi.
Het startsein klonk en iedereen sprinte weg. Ik was van plan Edwin bij te houden, en holde Mieke en Margot voorbij.
Edwin ging echter wel erg hard van start en na 500m liet ik hem gaan. Dit zou mijn dood worden!
Bij het 1km punt zat ik op 4:30min. Oeps.. een beetje te hard!
Maar ach.. het rende wel oké, kijken hoever ik kon komen. Niet zo heel ver zou blijken..
Ondertussen werd ik links en rechts ingehaald en liepen de mensen die voor mij liepen bij me weg. Pff.. zelf inhalen is beter voor je ego en het positieve denken!
Ergens tussen de 3 en 4km kwam er een fietser naast me rijden: Guido. Alsof we in de training waren kletsten we wat over zijn rug (die belemmerde dat hij zijn tweede plek op de 15km kon verdedigen) en over de tunneltjes waar het mogelijk wat glad kon zijn.
Ik zei dat ik met Edwin mee had willen lopen, maar dat hij te hard van start ging voor mij.
Guido wees mij op een man, zo'n 200m voor me: Edwin! Hé!
We namen afscheid en Guido fietste naar Edwin toe. Ik kon niet harder en bleef op veilige afstand.
Het ging niet makkelijk. M'n benen waren niet zo soepel als anders en ik kreeg steken in mijn zij.
Op de 5km kwam ik door in 23:40. Hmm.. toch niet eens zo slecht!
Maar ik voelde al dat de tweede helft zwaar ging worden.
Tuurlijk zijn daar allerlei verklaringen voor: een stuiterend boontje, m'n nieuwe cupmaat, het wat zwaarder worden en natuurlijk de vlagen misselijkheid die met enige regelmaat voorbij komen zetten. Maar de belangrijkste boosdoener is toch echt het gebrek aan training.
Het bos was zwaar. De vorige keer was het lastig door de sneeuw. Nu was het zwaar door de bevroren, niet vlakke, ondergrond.
Ik was opgelucht dat het viaduct in zicht kwam, mijn tempo was ondertussen dramatisch gezakt en ik werd continue ingehaald.
Gelukkig hervond ik me in de afdaling en bij het bordje 8km kreeg ik weer wat moed. Nog maar 2km. Dit kan ik wel.
Ik sloot me aan bij een groepje mannen dat me net had ingehaald en gezamelijk renden we het laatste stukkie.
Bij het passeren van de finish stond de teller op 48:43min. Later zou blijken 12e dame en 3e van de dames senioren.
Zo. Toch maar mooi gedaan. Geen 45'er wat ik zo graag zou willen. Maar wel een verbetering van mijn vorige tijd. En die 45'er? Nu toch echt weer drie keer in de week trainen, misschien dan bij de laatste Woolderesloop!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten