3e Woolderesloop

Vandaag geen sneeuw, niet belachelijk koud en toch de start van de Woolderesloop!
De 3e om precies te zijn, voor mij de 2e.

Toch was er wederom een twijvel om te starten.
De afgelopen 1,5 week had ik niet getraind. Mede door de gladheid, maar ook door de vermoeidheid die er toch wel inhakt.
Afgelopen vrijdag scheen het zonnetje en waren de wegen sneeuwvrij.
Snel de hardloopschoenen aan, en kijken of ik de 10km nog kon halen. Niet dus.
Na 5km liep ik te puffen en steunen en besloot het rondje in te korten.
Zaterdagochtend herkansing. Ik moest en zou de 10 halen, anders zou ik moeten starten op de 5km van de Woolderes, en dat zag ik toch niet zo zitten.
In zwangerschapstempo de 10 volbracht. Een keurige 1uur rond..
Toen ik dit Manno vertelde en hem ook mededeelde dat ik op de 10 ging starten zondagochtend en een tijd rond de 50min. wilde rennen, lachte hij me nog net niet uit.

Zondag 8:30u: met moeite 3 boterhammen naar binnen werken.
Hardlopen met een boontje in je buik kan prima, maar hardlopen met een boontje en een lege maag is geen optie.
Manno had 's nachts naar de gouden overwinning van Mark Tuitert gekeken en had weinig zin om een uur in de kou te wachten tot ik een keer aan kwam kakken.
Dus in m'n eentje stapte ik in de auto en reed naar Hengelo.
De auto gaf -1.0 aan, maar de gevoels temperatuur lag veel lager.
Tijdens het inlopen kwam ik Edwin en Margot tegen. Gedrieën deden we wat rek- en strekoefeningen en bibberden we terug naar de start. Edwin wilde een 47'er lopen, Margot wilde alleen finishen.
Bij de start kwamen we Mieke tegen, brutaal kropen we onder het afzetlint naar haar toe en zo stonden we op de tweede rij na de geinviteerde lopers, hihi.
Het startsein klonk en iedereen sprinte weg. Ik was van plan Edwin bij te houden, en holde Mieke en Margot voorbij.
Edwin ging echter wel erg hard van start en na 500m liet ik hem gaan. Dit zou mijn dood worden!
Bij het 1km punt zat ik op 4:30min. Oeps.. een beetje te hard!
Maar ach.. het rende wel oké, kijken hoever ik kon komen. Niet zo heel ver zou blijken..

Ondertussen werd ik links en rechts ingehaald en liepen de mensen die voor mij liepen bij me weg. Pff.. zelf inhalen is beter voor je ego en het positieve denken!
Ergens tussen de 3 en 4km kwam er een fietser naast me rijden: Guido. Alsof we in de training waren kletsten we wat over zijn rug (die belemmerde dat hij zijn tweede plek op de 15km kon verdedigen) en over de tunneltjes waar het mogelijk wat glad kon zijn.
Ik zei dat ik met Edwin mee had willen lopen, maar dat hij te hard van start ging voor mij.
Guido wees mij op een man, zo'n 200m voor me: Edwin! Hé!
We namen afscheid en Guido fietste naar Edwin toe. Ik kon niet harder en bleef op veilige afstand.
Het ging niet makkelijk. M'n benen waren niet zo soepel als anders en ik kreeg steken in mijn zij.
Op de 5km kwam ik door in 23:40. Hmm.. toch niet eens zo slecht!
Maar ik voelde al dat de tweede helft zwaar ging worden.
Tuurlijk zijn daar allerlei verklaringen voor: een stuiterend boontje, m'n nieuwe cupmaat, het wat zwaarder worden en natuurlijk de vlagen misselijkheid die met enige regelmaat voorbij komen zetten. Maar de belangrijkste boosdoener is toch echt het gebrek aan training.
Het bos was zwaar. De vorige keer was het lastig door de sneeuw. Nu was het zwaar door de bevroren, niet vlakke, ondergrond.
Ik was opgelucht dat het viaduct in zicht kwam, mijn tempo was ondertussen dramatisch gezakt en ik werd continue ingehaald.
Gelukkig hervond ik me in de afdaling en bij het bordje 8km kreeg ik weer wat moed. Nog maar 2km. Dit kan ik wel.
Ik sloot me aan bij een groepje mannen dat me net had ingehaald en gezamelijk renden we het laatste stukkie.
Bij het passeren van de finish stond de teller op 48:43min. Later zou blijken 12e dame en 3e van de dames senioren.
Zo. Toch maar mooi gedaan. Geen 45'er wat ik zo graag zou willen. Maar wel een verbetering van mijn vorige tijd. En die 45'er? Nu toch echt weer drie keer in de week trainen, misschien dan bij de laatste Woolderesloop!!

Baantraining

Na al mijn enthousiasme over het hardlopen en de progressie waar maar geen eind aan leek te komen ben ik dan nu toch echt aangekomen in een hardloop-dip.
Niet dat ik het niet meer leuk vind, maar het wil even niet zo.
Dat het buiten koud, nat, glad en onprettig is zal hier zeker een steentje aan bijdragen, alhoewel ik hier eerder niet zo veel problemen mee had.
Afgelopen zondag was de 2e Woolderesloop.
Manno zou de 5km weer doen, ik wilde voor 45min. op de 10km gaan. Zaterdag rustige dag gehouden en op tijd naar bed.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig: wintersebuien en wind. Ach, als de ondergrond maar vrij en renbaar is.
We stonden bijtijds op en openden de gordijnen: Wit!! Alles was wit, en niet zo'n beetje ook. Een dik tapijt lag er over de tuin.
Ook aan de voorkant van het huis had het gesneeuwd.. de weg was wit, en zag er glibberig uit.
Stilletjes liepen we naar beneden. De twijfel had toegeslagen.
Snel de computer aan voor berichten van MPM, de organisator van de wedstrijd.
Een kortberichtje: het strooizout is op, het parcours zal niet sneeuwvrij zijn.
Al kauwend op een broodje besloten we dat deelname meer kwaad dan goed zal doen.
Teleurgesteld dat de prachtige winter zo lang aanhoud, trokken we toch onze renschoenen aan en zijn we een rondje door Twickel gaan hollen. Op rustig tempo en op de heule gladde stukken wandelend.
Nu maar hopen dat over 3 weken, als de 3e Woolderesloop plaats vindt, vrouwtje Dooi het heeft gewonnen van koning Winter (2jaar vrijeschool laat zijn sporen na ;-))

Gister was het de eerste dinsdag van de maand. Wat betekend baantraining. Vorige maand ging het niet door omdat er te veel sneeuw op de baan lag. Dus ik was erg benieuwd hoe het deze keer zou zijn.
Dinsdagochtend zaten mijn collega en ik al vroeg in de auto naar Ede voor het congres 'Diabetes D-Day' het sneeuwde flink, en dat deed het nog steeds toen we om 17u in de auto terug zaten. Alhoewel het steeds meer op regen leek.
Het was druk op de weg en we deden er meer dan een uur over om thuis te komen.
Moe en gaar, snel wat eten in elkaar gedraait om maar te hopen dat het snel genoeg zou zakken voor het rennen.
Helaas.
De stress van snel koken, snel eten, snel omkleden, snel de auto in, sukkelaars voor je op de weg, nèt op tijd in het stadion zijn, hielp niet mee met het verwerken van de macaroni.
De baan bleek gedeeltelijk beloopbaar, maar was heel erg nat. En werd ook steeds natter want het pieste werkelijk uit de lucht.
De opkomst was toch nog heel redelijk. Dus met een aardige groep renden we achter elkaar ons inlooprondje.
Guido vertelde dat hij tweede was geworden bij de Woolderesloop, maar dat het spekglad was geweest. Ook van anderen druppelden de verhalen binnen dat het weinig leuk was geweest.
Stiekem was ik hier blij mee. Was best een beetje zuur geweest als het parcour wel goed te lopen was en ik had afgehaakt vanwege gladheids-angst.
Ondertussen begonnen we al behoorlijk nat te regenen, dus we besloten de verdere warmingup binnen te doen.
Een halfuur lang buikspieroefeningen, bovenbeenspieroefeningen en nog een keer buikspieroefeningen.. pff.. het viel niet mee, maar alles beter dan weer die regen in.
Na dat halfuur trokken we de jassen weer aan en was het tijd voor trap-oefeningen.
Het FBKstadion heeft namelijk tribunes met trappen. En die hebben we eens even heel goed bekeken. 100x op en neer die trappen op, met twee benen tegelijk, zijdelings, zo snelmogelijk of als een kikker een tree overslaand.
Hilariteit afgewisseld met gepuf.
De regen was langzaam overgegaan in sneeuw, maar gelukkig in de zelfde dichtheid.
Diepe plassen glommen op de baan.
Stiekem hoopte ik dat we de baantraining zouden overslaan, maar Guido kennende is er geen enkel excuus om niet te trainen.
Dus, hop, de baan op. 4rondjes van 300m snel en 100m langzaam, gevolgd door 4rondjes 200m snel en 200m langzaam.
Direct met de versnelling voelde ik al dat mijn benen niet lekker voelden. M'n buik zat nog steeds vol met macaroni en ik begon het koud te krijgen.
'Zo, eerste rondje volbracht. Jeetje wat ben ik buiten adem! Normaal herstel ik veel sneller! Ohnee, de 100m is al weer voorbij.. pff.. nog maar weer een keer'
Het ging voor geen meter, de snelheid was er wel, maar het voelde helemaal niet soepel of warm.
Alles was doorweekt, van mijn petje tot m'n sokken.
En elke keer duurde de 100m rust veel te kort om weer op adem te komen.
Na met moeite de eerste 4 rondjes te hebben volbracht en voor de 5de keer macaroni te hebben gegeten, besloot ik van de natte baan te stappen.
Een hoop commentaar natuurlijk van de anderen, Guido kwam zelfs bij me staan om polshoogte te nemen. Maar hoe leg je uit dat het gewoon niet wou?
Ik haalde de drukke dag, de macaroni en zelfs het natte weer aan, maar toch voelde het als smoesjes.
Een beetje sip sloeg ik de thee/koffie/bijpraat-sessie over en ging linea recta naar huis.
IJskoud en tot op m'n ondergoed doorweekt trok ik midden in de woonkamer al mijn kleren uit en al mopperend warme kleren van Manno aan.
Ik had zelfs geen puf om onder de douche te stappen.
Gelukkig heb ik vandaag toch een lichte spierpijn in mijn buikspieren, wat me het gevoel geeft dat ik wel ièts gedaan heb gister.
Voor vrijdag maar duimen dat de lente om de hoek komt kijken, want ik wil nu eindelijk wel weer eens gewoon rustig mijn rondje kunnen rennen, zonder 5lagen kleren aan te moeten, of angst te hebben om te vallen.
Vrouwtje dooi: doe je best!