Hardlopen op bijscholing

21 en 22 januari staan op de kalender voor de cursus Adembenemend.
Twee dagen lang alle in's en out's over Astma en COPD.
Een drukke week omdat de woensdagavond gereserveerd is voor bijscholing over insuline therapie bij diabetes en de dinsdagavond voor Droog Brood in de schouwburg van Enschede.
Hardlopen schoot er dus een beetje bij in deze week.

Donderdag komen we aan in Papendal (ja, het sportcomplex/congerscentrum) na inchecken en handtekening zetten voor aanwezigheid werd ons gevraagd een keuze te maken uit vijf gekleurde papiertjes. Waar we voor kozen wilde de mevrouw van de administratie niet vertellen, alleen dat het voor de avondactiviteit zou zijn.
Ik koos voor lichtblauw.
Na vele kopjes koffie, thee en informatie werd het 17:00u. Op het tijdschema stond aangegeven dat er nu tijd was voor omkleden in sportievekleding.
Geen idee wat er precies bedoelt wordt met sportkleding ( zwempak? schaatsen? bergschoenen? hardloop pakje? Paardrijbroek?) Veilig had ik thuis al voor een lange joggingbroek, een functioneelshirt, vest en hardloopschoenen gekozen.
Met het verzamelen in de grote zaal kwamen de meest bijzondere uitdossingen de ruimte binnen druppelen: de ene in korte broek met fitness schoenen, de ander in strak fietspakje en weer een ander in hardlooptenue. Een beetje ongemakkelijk zat iedereen wat te schuivelen op zijn stoel tot er een trainer de aandacht vroeg. Hij deed er een uur over om te vertellen wat nu precies bedoelt werd met sportieve activiteit, en wat de gekozen kleurtjes betekenden.
Sommige vielen half in slaap, anderen zaten te wippen op hun stoel, tot het moment suprème kwam; de onthulling.
Grote consternatie! Donker blauw ging fitnessen, geel zou een circuit afleggen, groen stond voor een GPS tocht, oranje is hardlopen, lichtblauw Nordicwalken.
Shit! Ik wil hardlopen en niet suf met stokken wandelen!
Ik had al gezien dat ze op het terrein een echte wedstrijdbaan hebben..
Een snelle blik om mij heen deed mij leren dat er een heel aantal oranje briefjes-mensen zaten.
Zonder twijfel schoot ik een huisarts met iets overgewicht aan, inschattend dat hij geen hardloperd is, en liever wat rustiger zou willen Nordicwalken.. Helaas. Hij was aan het trainen voor de halve marathon en wilde dolgraag lopen.. shit.
Na nog twee mislukte ruil-pogingen had ik dan toch iemand te pakken die helemaal niks wilde, dus ook niet hardlopen. Dankbaar nam ik zijn oranje briefje over en sloot me aan bij de hardloopgroep.
De man in hardlooptenue zat er uiteraard ook bij en nog een paar in flitsende pakjes. Dat bood perspectief. Deze groep ziende, een uitzondering daargelaten, zag er uit als een 5km-moet-te doen-zijn-groep.
De huisarts-met-overgewicht en ik liepen samen op en kletste wat over hardloopperikelen.
Op de baan aangekomen volgde wat uitleg en mochten we ijskoude hartslagmeter banden om onze buik vouwen.
Nu ging het toch echt beginnen. We stapten de baan op voor een kort inloop rondje. De blauwe sintelbaan voelde hetzelfde aan als de rood/oranje in het FBK stadion, maar toch was het anders.
Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen en had er zin in.
Na het rondje deden we wat dynamische warmingup oefeningen, waarbij helaas toch nog 1 à 2 gewonden vielen. Gelukkig bestond de helft van de groep uit huisartsen, dus we konden snel weer door.
Loopscholing stond er op het programma. Wat sabiliteitsoefeningen en versnellinkjes.
Menigeen was al flink aan het hijgen en één man melde een hartfrequentie van over de 200..
Dat was niet zo'n goed teken voor het vervolg van de training..
Na de loopscholing was het de bedoeling het geleerde in praktijk te brengen: drie rondjes baan op 60-80% van maximale hartfrequentie. Jeuh! dacht ik. Ik mag los!
Met z'n drieën renden we weg: de man in hardlooptenue, de huisarts-met-overgewicht en ik.
De man in hardlooptenue bleek al snel een hoger tempo te hebben dan mijn gesprekspartner en hij liep bij ons weg. Wij waren nog gezellig aan het kletsen.
Na een paar minuten kwam 'de trainer' naast ons lopen en sommeerde mij mijn eigen tempo aan te houden en niet bij elkaar te blijven. Aangezien de huisarts steeds meer buitenadem begon te raken en zijn tempo liet zakken, vond ik dat niet heel erg. Ik schroefde het tempo op en deed een poging bij de man-in-hardloop-tenue te komen. Ik had ondertussen al gehoord dat hij marathons liep in het verleden en dat hij nu 62 is. Een moeilijke maar haalbare kaart dacht ik.
De oude-taaie gaf echter geen krimp en op het moment dat ik dacht dichter bij te komen, deed hij er nog een schepje bovenop. Ondertussen haalden we beide de achterhoede van de resterende groep in.
De drie rondjes waren sneller voltooid dan verwacht en de trainer droeg ons op alvast uit te lopen.

Met lekker warme spieren en een frisse neus wandelden we uiteindelijk terug naar het hotel waar tijd was ingeruimd om te douchen en ons klaar te maken voor het diner.
Liggend op het luxe bed in mijn prive hotelkamer belde ik Manno om te vertellen van mijn dag.
Ik mocht hardlopen :-)